dinsdag 31 mei 2011

Weer thuismaken in Ekwendeni

Een dag later dan gepland zijn we naar Ekwendeni doorgereden. (Plannen is hier vaak lastiger dan in Nederland want er kan zoveel tussenkomen. Nu was de reden dat Martijn last had van een buikgriep. Thomas en Marije volgden twee dagen later.)

Het was nog net licht toen we aankwamen en direct viel ons op hoe groen de tuin erbij stond. In het huis was er nagenoeg niets veranderd en Thomas en Marije liepen direct naar hun eigen kamers. We hebben de auto uitgeladen en hebben toen bij een Schotse arts gegeten. ‘s Avonds hebben we toch nog de kledingkoffers grotendeels uitgepakt. Verder hebben we de bagage gelaten voor wat het was.

Zondag vielen we direct met onze neus in de boter wat betreft de kerdienst. De nieuwe dominee werd bevestigd in een gezamenlijke Engelse enTumbuka dienst. Omdat het niet in de kerk paste werd het buiten gehouden. Wij mochten achterin het gedeelte voor de genodigden plaats nemen onder een stuk zeildoek. Ik heb het met de kinderen maar kort volgehouden, maar Martijn heeft daar bijna vijf uur gezeten.

Jammergenoeg voelde Ekwendeni zondag nog niet direct als thuis. We hadden allemaal last van vlagen van heimwee. We waren echt weer behoorlijk geworteld in Nederland in het afgelopen halfjaar en misten nu de warmte en nabijheid van familie, vrienden en gemeente. Verder was het ook weer wennen aan de beperkingen van het leven in Malawi: katoenen luiers, geen warm water, kleine ruimtes, weinig bergruimte. We vroegen ons af waar nu ons thuis was en waar we hoorden. Thomas was heel stellig: “Wij horen in Nederland, want wij spreken Nederlands.” We zitten nog even tussenin: tussen Nederland en Malawi.

Het hielp wel heel erg dat van alle kanten mensen langs zijn geweest - op gelegen en minder gelegen tijdstippen – om ons te begroeten en Lusungu te verwelkomen. Leuk om de reacties te zien. Zonder uitzondering vindt iedereen haar erg groot. Grappig, omdat we in Nederland vaak te horen kregen dat ze zo klein was.

Verder zijn we nu hard aan de slag geweest om veel op te ruimen en dingen nieuwe plekjes te geven. Dat hielp ook om het huis weer ons eigen te maken. Thomas en Marije speelden heel lekker met hun oude speelgoed en in de zandbak. Ze hielpen de tuinman met planten watergeven.Verder hebben ze weer hun oude, vertrouwde Likuni phala, de lokale maïspap, op. Ook hebben ze al twee keer leuk met een vriendje van Thomas gespeeld. Zonder veel woorden, maar wel met veel plezier.

Ik ben vandaag even naar het ziekenhuis geweest om mensen te begroeten. De begroeting van collega’s was hartverwarmend. Ik krijg er wel weer zin in om langzamerhand weer aan het werk te gaan.

vrijdag 27 mei 2011

Gedragen op gebed

We zijn weer in Malawi na een hele voorspoedige reis. We nemen nu even een dag tijd in Nkhoma, dichtbij de hoofdstad, om te acclimatiseren voordat we verder reizen. Letterlijk weer wennen aan de toch weer hogere temperatuur, het vroege donker zijn en het ‘beestjes water’. Maar direct genoten we ook weer van het prachtige landschap, de mooie geluiden en de sterrenhemel.

Weggaan viel ons niet mee. Enerzijds het afscheidnemen na weer een hele tijd intensief met familie en vrienden te zijn opgetrokken en een plek te hebben gehad in onze gemeente en op school. We kijken wel op hele mooie laatste ontmoetingen terug. Ook Thomas en Marije hebben heel bewust afscheid genomen (zie foto’s). Blijvende herinneringen die ze meenemen.

    image
  Marije trakteert op haar laatste dag op “De kleine prins”.
  image
  Thomas mocht de dag erna op school tracteren.

Maar met name het inpakken en sorteren van alle spullen die we toch weer verzameld hadden viel niet mee. Gelukkig konden we de laatste resten voor de thuisfrontcommissie achter laten. Want we waren nog niet helemaal klaar toen we – met een traan van weemoed – vertrokken naar Schiphol.

Daar duurde het bijna een uur om alle bagage ingechecked te krijgen. Gelukkig hadden we daarna ook nog echt even tijd voor familie en vrienden voordat we echt vertrokken.

In het vliegtuig vloog ook de tijd om. We hadden nog leuke boeken en speeltjes meegekregen. Thomas en Marije hebben kort geslapen en wij hebben wat gedommeld. Ruth sliep bijna steeds gedurende de reis en dronk ook goed. Dat was echt een gebedsverhoring. Alweer vroeg kwamen ze met een ontbijt langs en landden we in Kenia. Daar was de speelruimte open die we helemaal voor onszelf hadden. Martijn en ik vielen echt even in slaap en voelden ons daar heel erg door opgeknapt. Vervolgens konden we direct doorlopen voor de vlucht naar Malawi. De kinderen sliepen weer heerlijk.

Wonderlijk genoeg ging het met de bagage in Lilongwe ook heel makkelijk. Martijn haalde de koffers zo van de band. Bij customs maakten ze precies de tassen open met kinderspullen. Dan hoef je niets uit te leggen. En nadat ze hoorden dat Ruth ook Lusungu heet, hoefde er helemaal niets meer open. 

Degene die ons op kwam halen was wat vertraagd. Maar uiteindelijk had Martijn toch binnen een uur alles in de auto en een geleend aanhangwagentje. Ik zat ondertussen met de kinderen op een uitzichtterras en er was uitzonderlijk veel te zien aan helikopters en vliegtuigen. We schrokken wel weer van de verhalen van onze driver over hoe het met Malawi gaat. In een korte tijd zijn er toch veel dingen verslechterd.

In Nkhoma verblijven we twee nachten in een prachtige cottage bij vrienden. Sinds een week weer goed geslapen. Gisteren was Thomas echt verdrietig en had hij heimwee naar de vriendjes en school in Delft. Dat raakte mij dan ook weer. Gelukkig bleef hij er niet in hangen en ging later toch wel weer lekker spelen. Zulke momenten zullen we nog wel meer hebben. Marije huilt makkelijk maar speelt en klets verder ook honderduit. En Ruth slaapt veel en is gelukkig helemaal niet onrustig van de overgang. We hopen dat we zo allemaal weer klaar zijn om morgen echt naar Ekwendeni, naar huis, te gaan en te zien wie en wat daar op ons wacht.

maandag 16 mei 2011

Zending dichtbij: Kidsclub Bethel

Afgelopen vrijdag waren we te gast bij de Kidsclub Bethel van de Hervormde Gemeente in Oud-Beijerland. Een bijzonder initiatief: elke twee weken komen op deze club 30 kinderen uit de wijk samen in de Bethel-kerk.Een prachtige gelegenheid om laagdrempelig het evangelie te delen met hen en hun ouders. Echt heel mooi om te zien hoe goed het loopt, hoe enthousiast de kinderen zijn en hoe gemotiveerd de medewerkers zijn.

Voor deze keer had de leiding ons gevraagd de kinderen iets te vertellen over ons werk in Malawi. Anneke heeft een interactieve presentatie gehouden met veel aandacht voor de verschillen tussen kinderen in Nederland en kinderen in Malawi. De 20-30 kinderen die er waren, luisterden en keken goed en deden goed mee.

Na de presentatie was ervoor gezorgd dat iedereen met textielstiften een tekening kon maken op t-shirt. Die nemen wij dan mee en delen ze uit aan kinderen in Malawi. We genoten van het enthousiasme. We komen altijd graag op de clubs en verenigingen om het verhaal van de kerk en de mensen in Malawi te vertellen. We vinden dat een belangrijk deel van ons werk en we komen er ook altijd zelf weer gemotiveerd van terug.

Hieronder enkele foto’s van de avond.

  image
  Anneke voor de groep
    image
  Vol aandacht kleuren
  image
  Het eindresultaat gaat mee naar Malawi.

donderdag 12 mei 2011

24 mei weer terug naar Malawi

Het is lang geleden dat we op deze weblog iets schreven. Vanaf de geboorte van Ruth hebben we ons geconcentreerd op haar weblog. In de weken naar haar thuiskomst uit het ziekenhuis heeft ons leven langzaamaan weer structuur gekregen. De kinderarts adviseerde ons om te wachten tot ze 4 maanden is voor we terug gaan naar Malawi. Daarom hebben we ons vertrek – dat oorspronkelijk stond gepland voor eind april – uitgesteld tot 24 mei.

Gisteren is Anneke met Ruth voor de laatste keer op controle geweest in het ziekenhuis. De conclusie was dat we niet meer terug hoeven te komen; we mogen haar als een gewone baby beschouwen. Daar zijn we erg dankbaar voor. Zwangerschap, bevalling en gezondheid van moeder en kind zijn geen vanzelfsprekendheid.

Over een kleine twee weken vertrekken we weer naar Malawi. Deze dagen vullen zich met laatste afspraken, laatste inkopen en afscheid nemen. Met name voor de kinderen is dat erg belangrijk. Ze zijn in deze lange periode inmiddels al behoorlijk geworteld geraakt in het Nederlandse leven, met nieuwe vriendjes en een leuke school. En niet te vergeten: in onze kerkelijke gemeente (Thomas zei als eerste toen we vroegen wat hij zou missen van Nederland: “de kindernevendienst”). Het is goed om overal – van dierbare mensen en dierbare plekken – zorgvuldig afscheid te nemen.