woensdag 12 september 2012

Chisomo

De moeder vroeg of we iemand wilden roepen die met haar kon bidden. Ze geloofde dat ze zou overlijden en eerlijk gezegd dachten wij dat ook. De evangelist kwam. Met het hele team stonden we om haar heen, baden we en dienden we haar ondertussen medicijnen, zuurstof en bloed toe. Daarna leek ze toch nog verder te verslechteren. Uren lang hebben van alles geprobeerd. Wonderlijk genoeg knapte ze later in de nacht op en leek ze vanmorgen stabiel. Wat een opluchting. De moeder was erg dankbaar en ik ook! Ze heeft haar kindje Chisomo genoemd. Dat betekent genade.

Naast haar ligt een vrouw die 3 liter bloed heeft verloren en ook heel hard bloed nodig had. Eerder had ik moeten kiezen wie van de twee het enige zakje dat op dat moment nog over was zou krijgen. Een moeilijke keus. Gelukkig lukte het om snel nog meer bloeddonors te mobiliseren. Ook zij knapt op na 4 zakken bloed.

Het ‘verloskunde-seizoen’ is weer begonnen en dat heb ik gemerkt. Zo’n negen maanden na kerst dient zich een geboortegolf aan. Jammer genoeg met enige complicaties. In drie dagen hebben we al 20 zakken bloed gebruikt op de verlosafdeling. Hopelijk is dat een uitzondering. Bijzonder is wel dat iedereen meewerkte: verpleegkundigen, studenten, de evangelist, het ok-team en het laboratorium personeel. En alle bloeddonoren die overal vandaan kwamen: studenten, kerkbezoekers, onze bijbelkring, collega’s en mensen die bij Martijn deelnamen aan een workshop. Bijzonder is ook dat de vier moeders die in een kritieke toestand waren het allemaal hebben overleefd. Dat was wel enig nachtwerk waard. God dank!

maandag 3 september 2012

Ontspannende training

 

  IMG_1589

Ik ben even een middagje te gast bij een training voor mensen met een ongeneeslijke ziekte. Drie dagen bespreken ze hoe ze daarmee om kunnen gaan, zowel medisch, psychologisch als geestelijk. 27 patiƫnten en hun verzorgers zijn hiervoor uitgenodigd. Met behulp van een GZB donatie kunnen we deze cursusdagen organiseren.

Ik herken veel gezichten van mensen die ik in het ziekenhuis heb gezien. Bij sommigen moest ik zelf de diagnose stellen. Wat ben ik dan blij dat ik hulp in kan schakelen van onze palliatieve zorg verpleegkundige. Ook al kunnen we de ziekte niet genezen, we kunnen wel zorg, aandacht, geestelijke ondersteuning, praktische hulp en medicijnen zoals morfine bieden.

Ik zie een vrouw bij wie ik de vorige week een echo maakte en haar daarna samen met een verpleegkundige vertelde wat er aan de hand was. Aan het eind van het gesprek hebben we met elkaar gebeden. De vrouw bedankte ons en het leek bijna of ze opgelucht het ziekenhuis verliet. Wat gebeurt er op zo’n moment?  

Tijdens de training worden er veel vragen gesteld. Er wordt veel gelachen. Ik ben er verbaasd over. Het lijkt erop of de mensen even vergeten zijn welke zorgen er spelen. Even hebben ze herkenning. Ze genieten van een flesje cola die ze anders nooit krijgen. Momenten om vast te houden, ook voor mij.