Waarom irriteerde het me vandaag zo dat we een paar uur zonder stroom zaten? Dat hebben we toch regelmatig? Maar dit keer was het omdat het ziekenhuis voor de zoveelste keer de stroomrekening niet had betaald. Waarom was ik boos? Misschien omdat het gaat over ´samen ergens voor staan´, over zorgvuldigheid in het zorgen voor elkaar. Het was een intensieve week. We waren in ons gezin allemaal een dag of wat buikgrieperig (en ik moest er ‘s nachts drie tot tien keer uit). Toch had ik elke dag hard gewerkt, want ik was deze week de enige arts en kon dus niet rustiger aandoen. Als ik dan voor mijn gevoel zoveel zorg en zorgvuldigheid aan de dag leg voor het ziekenhuis, waarom kan het ziekenhuis dan niet die hele kleine moeite opbrengen om elke maand 5 euro op tijd te betalen aan het elektriciteitsbedrijf? Onredelijk misschien, maar zo voelt het wel als je ook dat nog moet gaan lopen regelen.
Het was goed om dan vandaag ook nog even bewust de mooie momenten van deze week nog een keer te benoemen. Die moeder wiens kind erg ondervoed was en me trots kwam laten zien dat haar kind eindelijk was gegroeid. Of het kind dat gisteren erg onrustig was met een Hb van 2 (normaal is 8!) maar na een bloedtransfusie weer opknapte. Of de verpleegkundige die net zijn studie heeft afgerond en die me vertelde dat hij in Ekwendeni is blijven werken omdat ik regelmatig uitsprak hoezeer ik zijn werk waardeerde. Jammergenoeg vertelde hij me in hetzelfde gesprek dat hij net ontdekt had dat hij HIV positief was. Ik was de eerste bij wie hij zijn hart luchtte. Schokkend. Mooie en heftige momenten lopen vaak door elkaar heen.
Thuis genoot ik vanmiddag gelukkig van dat het met de kinderen weer beter ging na een paar dagen kwakkelen. We hebben geverfd, even school gedaan en samen pizza gemaakt. Die pizza smaakte extra lekker. Want dat kon alleen omdat we weer stroom hadden.
