'Tomorrow tomorrow' or 'real tomorrow'?

Als het goed is kunnen we morgen echt in ons nieuwe huis. Maar 'tomorrow' is hier wel een breed begrip: alles na vandaag. Toen ik vandaag aan iemand vertelde dat we morgen in ons huis konden vroeg hij of het 'tomorrow tomorrow' was of 'real tomorrow'. We zullen het zien...

Gisteren vierden we in de kerk het avondmaal. Het was bijzonder om dit samen met de mensen hier te doen en te beseffen dat het lichaam van Christus van alle plaatsen en alle tijden is. De viering gaat iets anders dan in Nederland, maar de verbondenheid staat voorop. Terwijl het brood en de wijn werd binnengebracht werd een indrukwekkend lied gezongen "Mwana-mberere, watiyeghera zakwananga zitu zose": het Lam dat al onze zonden voor ons draagt. En terwijl het brood en de wijn rondgingen, begon het buiten te regenen: één van de eerste vroege regens van dit jaar. Dat was toch wel heel mooi.

Anneke is vandaag naar het ziekenhuis in Mzuzu geweest, waar ze eerst acht weken zal moeten werken om officieel geregistreerd te kunnen worden als arts. In het gesprek met de coordinator bleek wel dat ze veel kan/moet/mag doen. Het belooft een soort hoge-drukpan-ervaring te worden waar ze hopelijk ook echt klaar gestoomd wordt voor het werk in Ekwendeni.

Thomas wil later timmerman worden en gaat graag naar de 'carpentry' om te kijken hoe ze aan het zagen en timmeren zijn. In deze carpentry leren kansarme jongeren, of specifieker: AIDS-wezen, het vak en krijgen zo hopelijk weer toekomst. En tussen de lessen door worden door de docenten wat meubels voor ons gemaakt: morgen (?) wordt ons bed opgeleverd.

Marije houdt voor ons de vloer schoon doordat ze overal rondkruipt. Vandaag waren we een net doodgeslagen kakkerlak die onder het bed lag kwijt... En verder roept ze sinds vorige week 'mamamama' als ze Anneke zoekt.

Kleine foto-impressie van de afgelopen dagen

	Thomas krijgt wat meer moed en maakt contact met buurkinderen bij ons nieuwe huis.
	Zaterdag zijn we op "safari" geweest in Vwasa, 2 uur rijden hiervandaan.
	In het park zijn zo'n 300 olifanten te vinden.
	Uitzicht vanaf onze picknickplek (niet zichtbaar, maar bij de bomenrij in de achtergrond staan zo'n 20 olifanten te grazen.)
	Zondagmiddag wandelden we in de omgeving. Thomas wilde rotsen beklimmen en oogste veel bekijks van kinderen uit de omgeving.

	Elke avond 5,5 liter water filteren. Marije vindt het water erg interessant.

	Marije vindt het erg leuk om staand op het bed uit het raam te kijken, zeker samen met haar grote broer.

Schrille contrasten

Een aantal indrukken om te laten weten hoe het met ons gaat.

Gisteren was Martijn jarig. Het was leuk om te merken hoe er (telefonisch en per email) werd meegeleefd. We hebben het 's middags gevierd met een gemengd gezelschap van Malawianen en Ieren. In de stad konden we nog wat donuts, cakejes en marshmallows bemachtigen. Een echt feestje. Iemand vroeg aan Martijn om meer van zichzelf te vertellen. Wat vertel je dan? Over je familiegeschiedenis, dat je de oudste zoon bent, wat voor opleidingen en werk je gedaan hebt. Een leuke nadere kennismaking.

	Feestje voor Martijns verjaardag. Marije zit op schoot bij "mama Ellen".

We wonen nog steeds in het guesthouse. We oefenen nog steeds in geduld. Geduld dat we nog wel vaker nodig zullen hebben. Met name voor Thomas denken we dat het goed is om een eigen plek te hebben. Misschien lukt het dan ook wat makkelijker om aan "Mama Ellen" te wennen. Nu komt ze een paar keer per week langs in het guesthouse, maar het is dan toch wel lastig om ongedwongen aan haar te leren kennen. Marije accepteert het prima om door Mama Ellen verzorgd te worden en lijkt haar al wat te herkennen.

Maar nadat ik vanmiddag meegeweest ben op huisbezoek bij een vrouw met HIV, wil ik niet meer klagen over het behelpen hier in het guesthouse of over de eentonigheid wat betreft het eten. Deze vrouw is weduwe en heeft vier kinderen, waarvan de jongste 2 maanden (ik schat dat ze 3 kg was) en de één na jongste 20 maanden (hij liep nog niet). Ze wonen in een klein hutje met wat gras en twee platic zakjes op het dak. Dat zal de regen niet tegenhouden straks. Ze aten maispap en dronken thee. Geen melk, geen groente of fruit, laat staan eieren of vlees. Ook was er geen familie op hen te helpen. Vanuit het ziekenhuis en de kerk zijn er gelukkig wel vrijwilligers die deze vrouw opzoeken. We hebben een tijdje bij dit gezin gezeten, met haar gepraat, naar haar geluisterd en met haar gebeden. Het beeld van dit gezin staat op mijn netvlies. Waar zijn ze mee geholpen? Hoe kunnen ze weer een toekomst krijgen?

De afgelopen zondagen luisterden we 's avonds gedeelten van de uitzenddienst terug. We werden opnieuw geraakt en bemoedigd door de boodschap dat Jezus vaak heel anders is dan wij verwachten. Hij is soms veel meer zichtbaar in het lijden dan in het oordeel en de overwinning. Al is het komende Koninkrijk van God wel het perspectief vanwaaruit we werken, het lijden is vaak de realiteit van elke dag. Hoe kun je de hoop van het evangelie verbinden met het zo uitzichtloze bestaan waar je even een paar minuten binnenkomt? Een open vraag die we onszelf nog heel vaak zullen stellen.

Oecumene onderweg

Eén van de belangrijke onderdelen van ons werk is om door te geven hoe mensen in Afrika christen-zijn. Vandaag een eerste observatie met een knipoog.

Zaterdag onderweg kwamen het bovenstaande bordje tegen. In de Engelstalige traditie is het iets gebruikelijker om - ook buiten de roomskatholieke kerk - te spreken van St. Paul, St. Peter, etc. Daar kunnen wij protestanten wel mee leven: het zijn immers apostelen van het eerste uur die ook voor ons een status aparte hebben. Maar St. John Calvin (of als je preciezer kijkt: S.T. John Calvin) had ik persoonlijk nog niet eerder gehoord of gezien.

In de Afrikaanse, Malawiaanse kerkelijke context is er net als in de Europese context sprake van een grote hoeveelheid kerken. Alle Europese en Amerikaanse kerkelijke stromingen zijn hier vertegenwoordigd naast de vele, vele Afrikaanse Pentecostal Churches.

Ondanks de vele denominaties en het daarmee samenhangende bewustzijn van verschil, is er tegelijkertijd ook een frisse onbevangenheid ten opzichte van onze Europese heilige huisjes. Althans zo ervaar ik het tot nu toe en ik vond het bordje wel illustratief wat dat betreft.

Er valt uiteraard veel meer over te zeggen, maar dat komt nog wel een volgende keer.

Building...relationships

Als ik me één ding van onze opleiding aan All Nations kan herinneren is het wel dat het opbouwen aan relaties ongeveer het belangrijkste is wat je moet doen in Afrika (en overal). Naast het opbouwen van een huis en thuis zijn we daar hard mee bezig, en het is erg leuk. Het helpt enorm dat we al een beetje Tumbuka spreken, wat de mensen enorm waarderen.

Anneke heeft gevraagd of het mogelijk is om af en toe een dagdeel mee te kijken in het ziekenhuis. Om al een beetje vertrouwd te worden met de gang van zaken, de ziektes die hier voorkomen en de taal. En daarbij is het erg goed om de toekomstige collega's in het ziekenhuis al wat te leren kennen. Ze krijgt er steeds meer zin in om aan de slag te gaan. Maar eerst zal ze nog zes weken in een overheidsziekenhuis in Mzuzu, de stad hier dichtbij, moeten werken. Het is de bedoeling dat ze daar rond 1 november gaat beginnen.

Wat betreft het huis krijgen we een oefening in geduld. Het zal toch wel volgende week worden dat we daarin kunnen. Het gastenhuis is nu redelijk vol aan het lopen, wat betekent dat het altijd een verrassing is hoe laat we eten. Het extra kamertje voor Marije kunnen we ook niet meer gebruiken. Die ligt nu dus even in de badkamer.

Waar we erg blij mee zijn is dat we al iemand hebben gevonden om voor Thomas en Marije te zorgen als wij werken (de andere dagen zal ze in de huishouding helpen) en ook een nachtwaker. We hadden aan betrouwbare mensen hier gevraagd of ze voor ons rond wilden kijken. Dat werkt toch beter dan dat je het zelf doet.

Thomas zien we bijna met de dag ontspannener worden. Hij begint in het Nederlands verhalen af te steken tegen de mensen die hier in het guesthouse werken. Zij en hij hebben er veel lol in. Marije tijgert sinds vorige week rond over de betonnen vloeren hier. Ze kan zich uitstekend vermaken.

Martijn is druk bezig met allerlei praktische dingen, zoals kopen van een koelkast en een wasmachine (de enige die verkrijgbaar was in het noorden van Malawi, maar met al die katoenen luiers leek het ons toch handig), het laten maken van meubels, het openen van een bankrekening, etc. Op zijn werk heeft hij al uitgebreid gesproken met zijn baas. Deze week gaat hij met hem een gedetailleerder plan maken om kennis te maken met alle aspecten het werk dat de kerk doet.

Beelden van ons nieuwe huis

We wonen op dit moment nog in het guesthouse, maar hopelijk kunnen we aan het eind van deze week naar ons eigen huis. Dit huis wordt op dit moment voor ons opgeknapt.

Het is een huis met 4 kamers en een ruime tuin. Het huis was de afgelopen jaren een beetje uitgewoond geraakt. We mochten tijdens een bezichtiging aangeven welke dingen we veranderd wilden hebben (voornamelijk meer licht en meer kastruimte). Vervolgens zijn vanaf vorige week dinsdag 10-12 mensen bezig om alle werkzaamheden zo snel mogelijk uit te voeren.

	Aan de slag voor een groter raam.

	De achterkant van ons huis. (De gele en blauwe tonnen zijn onze houtgestookte-buitengeiser)

De planning was dat alles vandaag klaar zou zijn. Dat is niet gelukt, maar we hopen nu op eind deze week. We kijken ernaar uit om onze eigen plek te hebben en iets anders te kunnen eten dan rijst of patat met kip of ei (de twee variatiemogelijkheden in het guesthouse).

Beelden van de omgeving

Om een indruk te geven van de omgeving hieronder een paar foto's.

	Het guesthouse.
	De jacaranda's staan in bloei.
	Onze kerk (inclusief gebrandschilderde ramen!)
	Uitzicht als we onze 'straat' uitwandelen.

Een beetje online

Gisteren is het Martijn gelukt om via zijn mobiele telefoon op het internet te komen. We hebben een langzame verbinding en kunnen alleen kleine mails openen, maar het is erg leuk. Zo voelen we ons weer meer verbonden met het thuisfront.

Het gaat goed met ons. We hebben een hele voorspoedige reis gehad en zijn veilig in Ekwendeni aangekomen en werden hartelijk ontvangen. Beiden hebben we al een korte oriëntatie op ons werk gehad. We genieten ervan dat we hier zijn en het is bijzonder leuk om in het Tumbuka mensen te kunnen spreken. Ze zijn hoogst verbaasd dat we dat in Nederland al hebben kunnen leren.

Jammergenoeg was er nog geen huis voor ons en we verblijven nog tijdelijk in het guesthouse. Er wordt nu hard gewerkt aan het opknappen van een huis. Het is soms wel behelpen om nog half uit onze koffers te leven, praktisch geen warm water te hebben en niet zelf te kunnnen koken. Vooral de eerste dagen was het behoorlijk zoeken naar een goed ritme binnen de beperkte ruimte die we hebben, met name voor Thomas en Marije. We zien er erg naar uit om hier straks weer een eigen thuis te kunnen maken.

Ondertussen proberen we allerlei praktische dingen te regelen zoals het openen van een bankrekening, het vinden van een oppas voor Thomas en Marije, het kopen of laten maken van meubels.

Marije lacht iedereen hier vrolijk toe en lijkt de overgang nauwelijks op te merken. Thomas heeft inmiddels in en om het huis goed zijn draai gevonden, maar vindt het met name vervelend als hij niet kan begrijpen wat er wordt gezegd. We hopen dat hij snel Engels en Tumbuka gaat oppikken. En dat hij gaat wennen aan het gekraai van de loslopende hanen hier. Want hij had uiteraard de pech dat op de eerste ochtend in Ekwendeni om 5 uur 's morgens een haan recht onder zijn raam zijn keel opzette...

We hopen snel wat uitgebreider te vertellen hoe het met ons gaat.

Thomas is 3!

Vandaag vierden we Thomas' verjaardag. Bijzonder om dat nu hier in Malawi te doen. De avond ervoor dachten we terug aan 2005. Aan de spannende dag en nacht voorafgaand aan Thomas onverwacht vroege geboorte. En aan de tijd erna. We zetten toen onze Afrika-plannen in de ijskast in afwachting van hoe het met hem zou gaan: onze kinderen zijn onze eerste verantwoordelijkheid. Wat zijn we blij dat hij zich de afgelopen jaren zo goed heeft ontwikkeld. Dat we Marije erbij hebben gekregen en dat we nu als gezin hier in Ekwendeni zijn.

	Dokter Thomas

We hadden slingers opgehangen op onze kamers in het guesthouse en hebben 's morgens in bed voor Thomas gezongen. Hij straalde. Hij was erg blij met de verschillende cadeautjes die we mee hadden genomen en die we mee hadden gekregen. Nijntje, die ondertussen niet meer wit is maar bruin is geworden van het stof, moest direct als patient dienen die hij met zijn doktersset kon beter maken. Later op de dag hebben we een echte verjaardagstaart gemaakt met kaarsjes en wat versieringen die we hadden meegenomen uit Nederland. 

	Happy birthday to you