woensdag 31 december 2008

2008: Waardevol en kwetsbaar

Voor ons was 2008 een bijzonder jaar. Een jaar vol memorabele momenten:

januari Marije geboren
februari Presentaties in Oud-Beijerland en Delft
maart Afronden werk Martijn
april Naar Engeland voor 10 weken training
mei Huis verkocht
juni Afronden training in Engeland
juli Verhuizen spullen naar Malawi
augustus Naar Utrecht voor 3 weken opleiding
september Afscheid van huis, familie en vrienden
oktober Uitzending naar Malawi. Verblijf in Guesthouse
november Naar ons eigen huis. Anneke begint met werken
december Thuis raken

Terugkijkend komen bij ons nu twee kernwoorden naar boven: waardevol en kwetsbaar.

Waardevol omdat we in het traject van afscheid nemen gemerkt hebben hoe waardevol en dierbaar de mensen om ons heen zijn. En hoe waardevol en dierbaar onze vertrouwde plekken waren. We merkten dat niet alleen in het afscheid nemen, maar ook en juist in het meeleven dat we ervaren nu we hier in Malawi aan het landen zijn. Het is hartverwarmend: die betrokkenheid in mails, kaartjes, smsjes en telefoontjes.

We merken ook dat we juist in de dierbare dingen kwetsbaar zijn. Speciaal in onze kinderen. Als het goed gaat met hen, gaat het goed met ons. Zijn zij ziek of zitten ze niet goed in hun vel, dan hebben wij het te kwaad.

Hoe kwetsbaar je bent, merk je als je ergens nieuw begint nog zonder eigen plek en nog zonder mensen om op terug te vallen. We zijn dan ook heel erg blij dat we de afgelopen 3 maanden een begin hebben kunnen maken met het opbouwen van een nieuw thuis en van nieuwe relaties.

En dan blijft het confronterend om voortdurend te merken hoe kwetsbaar de mensen om ons heen in Malawi zijn. Anneke ziet het dagelijks in het ziekenhuis. Gisteren (30 december 2008) merkten we het ook hier in de gemeenschap in Ekwendeni. We werden getroffen door noodweer. Vele huizen hebben grote schade opgelopen.

Ook onze watchman werd zwaar getroffen: zijn hele dak ging eraf. Gisteravond hebben we nieuwe woonruimte gevonden en heb ik hem geholpen met het verhuizen van zijn (natte!) bezittingen. Maar we kunnen niet iedereen helpen: alle buren om hem heen hadden hetzelfde probleem, maar zij moesten gewoon met hun gezinnen onder de blote hemel  slapen. Vanochtend begreep ik dat ook een deel van het dak van onze tuinman eraf is. En bij mama Ellen is een deel van de muur van haar woning-in-aanbouw ingestort. Wijzelf zijn gelukkig van grote problemen gevrijwaard gebleven.

Op dit soort momenten merk je hoe kwetsbaar het evenwicht is waar de meeste mensen in leven. Als er een ramp gebeurt, zoals gisteren, is er geen enkele buffer om de gevolgen op te vangen. Privé niet en ook niet bij de overheid. Als het dak stuk is, moet je het zelf zien te repareren met wat ervan is overgebleven. Geld om dingen te vervangen is er niet.

Dat soort dingen weet je op zich wel, maar als je het om je heen ziet gebeuren en als je ziet wat het betekent voor de mensen - hoe uitzichtloos hun situatie er onmiddellijk door geworden is - bekijk je het met andere ogen. "Het spreekt vanzelf dat we ze niet meer eender vinden" (Pascal, Gedachten, nr.124)

Tot slot, hieronder nog een kort beeldverslag van de afgelopen dagen.

  IMGP4154
  25 december - Kerstdiner met z'n 4-en thuis (menu: soep - lasagne - ijs).
  IMG_0496
  Op kerstdag was het regenachtig weer, maar we zijn ' s middags nog wel even op bezoek geweest bij een HIV/AIDS-weduwe met haar kinderen. Een wandeling van 1,5 uur.
  IMGP4159
  26 december - Kerstdiner met de mensen die bij ons in en om het huis werken.
  IMG_0510
  27 december - Annekes verjaardag vierden we met een dagje naar het meer.
  IMG_0511
  Marije vond het heerlijk om in het zand te spelen.
  IMG_0518
  Thomas was niet uit het water te slaan. Hier eet hij de patat die we anderhalf uur na onze bestelling kregen geserveerd.
  IMGP4195
  30 december was het noodweer in Ekwendeni. Het is op de landelijke radio geweest. Bij ons viel de schade mee, al had het erger kunnen zijn als deze grote tak op ons dak in plaats van ernaast was gevallen.
  IMGP4189
  Bij de overburen klapte het dak open. Hier zijn de buurjongens net bezig om het, zo goed en zo kwaad als het ging, weer terug te vouwen.

vrijdag 19 december 2008

Advent en navolging in verschillende contexten

Anneke schreef vorige week over de beleving van Advent hier in Malawi. We merken dat het best lastig is om zelf je gedachten bij Advent te bepalen als in je omgeving niet iedereen bezig is met advent en kerst. Het zet ons aan het denken, of liever: het laat ons aan den lijve ervaren, hoe sterk de ervaring van ons geloof bepaald wordt door wat anderen in onze omgeving doen. In hoeverre is ons geloof navolging van christenen en in hoeverre is het navolging van Christus?

In elk geval kunnen we zeggen dat Advent hier in Malawi niet heel erg leeft op de manier die wij tot nu toe vooral kenden: van toeleven naar het gedenken van de geboorte van Jezus Christus (en eerlijk is eerlijk: de daarbij behorende gezelligheid). Het accent verschuift voor ons, met alles wat we hier zien en horen, naar een tweede betekenis van Advent: het reikhalzend uitzien van de hele schepping naar de tweede komst van Christus en zijn koninkrijk.

Ondertussen zijn in deze adventstijd de mensen in Ekwendeni vooral bezig met het bewerken van hun velden en het planten en bemesten van hun mais. Regen, goede regen, tropische regen dat is waar hier reikhalzend naar werd en wordt uitgekeken.

Iedereen is blij dat de regens zijn begonnen. Aan de andere kant is de regentijd ook de moeilijkste tijd van het jaar. De tijd van wachten op de volgende oogst. De tijd van hopen op voldoende regen om een goede oogst mogelijk te maken. De tijd van honger.

Veel mensen oogsten van hun velden meestal namelijk maar genoeg mais voor 8 maanden. De oogsttijd is april/mei. Dat betekent dat vanaf januari t/m maart/april veel gezinnen grote problemen kennen om voldoende eten te verzamelen. Mensen proberen als dagloner her en der geld te verdienen om daarvan mais te kopen. Maar dat lukt niet altijd.

Ondertussen lopen overal de gewassen op de velden uit. Ook op het veldje voor ons huis waar we pinda's hebben geplant. Een mooi, hoopvol gezicht. Zie onderstaande foto's.

  IMGP4119
  Het stukje land voor ons huis waarop we pinda's hebben aangeplant.
  IMGP4118
  De eerste uitlopers van pindaplanten worden al zichtbaar. Deze foto is genomen 11 dagen na het planten van de pinda's.
  IMGP4126
  En ook nog een huiselijk detail: we gebruiken de wasmand tegenwoordig vaker als box voor Marije.

Trouwens: pinda's planten lijkt een hele goed investering. Ik kwam er deze week - al hardop rekenend met onze watchman - achter dat de opbrengst in geld van een acre (de oppervlaktemaat die hier gebruikt wordt, 1 acre = 0.4 hectare) pinda's ongeveer 3x zo hoog is als die van mais. En de winst op pinda's per acre is bijna 12x zo hoog. Het verschil zit 'm in de noodzaak om kunstmest te gebruiken (voor mais wel, voor pinda's niet nodig). Waarom niet meer mensen dan gewoon pinda's verbouwen en de mais inkopen bij anderen? "We Malawians don't think much, we just run for maize, our staple food. Just as everybody else does." Een kwestie van navolging dus.

woensdag 17 december 2008

Thuis

De Messiah van Händel klinkt hier in Malawi ook prachtig in ons huis. "And who may abide the day of His coming..." Het is vreemd om deze 'kerstmuziek' te horen terwijl het ongeveer dertig graden is. Gek dat kerst met winter lijkt samen te hangen. Nu proberen we als gezin op een andere manier ons op kerst voor te bereiden. 's Avonds na de maaltijd steken Thomas en Martijn samen de adventskaarsen aan en zingen we adventsliederen.

  IMGP4100
  Een Malawiaans kersttafereel

We realiseerden ons dat we nu tien weken hier zijn. Ondertussen hebben we ook echt steeds meer het gevoel dat dit ons thuis is en dat dit onze plek is. En ik bedacht me deze week terwijl ik 's morgens naar het ziekenhuis in Mzuzu reed dat er allerlei kinderherinneringen bovenkomen: de speciale geur als het geregend heeft, het geluid van de krekels 's avonds, het zingen in de kerk, het landschap met de rode aarde, waar nu groen doorheen begint te komen. Toch een beetje thuiskomen.

Ook aan Thomas merken we dat dit nu thuis wordt. Hij kan weer als vanouds lekker spelen. Hij heeft het er gewoon druk mee. Hij wil timmeren, aarde omploegen, bezemen. Wat een verademing. Hij praat nog wel vaak over het "Oude Nederland". Marije weet niet anders dan deze plek in Malawi. Hier heeft ze leren kruipen, zitten en nu ook zelf optrekken tot staan.

Deze week ben ik begonnen op de kinderafdeling. Ik vond het soms erg zwaar en het zien van ernstig zieke kinderen raakte me erg. Daarbij is het vaak niet goed mogelijk om te bepalen wat ze hebben, dus krijgen ze allemaal een cocktail van kinine en antibiotica (en soms ook nog anti TB en antiretrovirale middelen). Daarna wordt er soms nauwelijks meer naar ze omgezien. En als je zelf het gevoel hebt dat je machteloos bent, is het soms makkelijker om maar niet meer te gaan kijken. Ik moet nog een goede manier vinden om betrokken te zijn en me echt voor patiëntjes in te zetten, maar toch ook een soort professionele afstand te bewaren, en soms te accepteren dat er niet meer mogelijk is. Ik merkte wel dat het effect had als je wat vaker bij een kind gaat kijken of zegt dat je later op de dag nog terugkomt. Dan wil de verpleging zich er ook meer voor inzetten. En wonder boven wonder knapten een aantal kinderen die ik eigenlijk al had opgegeven toch op. Dan is het toch ook wel heel dankbaar werk.

In de middagen gebeurde er niet zoveel en vluchtte ik soms naar de theatre (de operatiekamer) om daar nog wat bij te leren. Met de chirurgen kan ik het goed vinden en ik merk nu al dat dat handig is met het oog op doorverwijzingen vanuit Ekwendeni.

  DSCN2838
  Anneke met een collega in het ziekenhuis in Mzuzu.

Martijn heeft zijn eerste opdracht vandaag afgeleverd: een voorstel voor een strategic planningsproces voor de HIV/AIDS-afdeling van de kerk. Goed om naast al de werkzaamheden in en om het huis ook aan iets inhoudelijks toe te komen (al moest hij het meestal van de avonden hebben).

 

PS: Dit bericht werd geschreven op 12 december 2008, maar terwijl we daarmee bezig waren, viel de internetverbinding uit. Die kwam vandaag, 16 december 2008, pas terug.

vrijdag 5 december 2008

Weer beter

Terwijl de eerste echte regen van dit regenseizoen hier in Ekwendeni met bakken uit de hemel valt, het water onze keuken inloopt en Frederick, onze watchman, meldt dat hij morgen zijn mais gaat planten, typ ik nog even snel een berichtje voor ons weblog.

Vandaag hielden we als gezin na het avondeten een oeroude Hollandse traditie in ere en vierden Sinterklaas met elkaar. Met dank aan het improvisatietalent van hulpsint Anneke die uit verschillende winkeltjes in Mzuzu allerlei kleine handige cadeautjes had weten te organiseren. Thomas kon er maar niet over uit dat Zwarte Piet pepernoten door de deur naar binnen gooide. Hij at vervolgens een hele bak Engelse drop op.

Dat om te illustreren dat hij qua eetlust weer helemaal hersteld lijkt van zijn malaria. Daar zijn we heel dankbaar voor. In je kinderen ben je toch het kwetsbaarst, merken we. Dank ook voor al het meeleven dat we mochten merken naar aanleiding van zijn ziek-zijn. Bijzonder om te weten dat er overal op deze wereld voor ons wordt gebeden. We voelen ons daardoor gedragen.

Hieronder nog een paar foto's en een nieuwe video van Marije.

  IMG_0425
  Thomas kon door de malaria pas woensdag weer een beetje zelf spelen.
  IMGP4056
  Marije heeft haar schoen ontdekt.
  IMGP4070
  Sinterklaas heeft een mand met cadeautjes gebracht.

zaterdag 29 november 2008

Zieke kinderen

Deze week stond in het teken van zieke kinderen. Allereerst had Marije afgelopen weekend hoge koorts. We zouden eigenlijk naar Blantyre afreizen om de bruiloft van Ilse en Arjan Visser bij te wonen (zie www.missiemalawi.nl). Daar hebben we toen van af gezien. Gelukkig bleek het maandag alweer een stuk beter met haar te gaan. Waarschijnlijk waren het alleen haar tandjes. Daar heeft ze er nu twee van. Verder besloot deze wilskrachtige dame deze week ook dat ze kon zitten. Zie onderstaande foto.

  IMGP4015
  25 november 2008: Marije zit zelf.

Vervolgens ging Anneke aan de slag op de chirurgie-afdeling. Dat bleek een soort Bethesda te zijn: twee keer per week loopt een chirurg door de volle zalen om te bepalen wie er die dag geopereerd zal worden. Ongeveer 10 mensen kunnen per operatiedag worden geholpen, maar ondertussen zegt een andere arts op de polikliniek patiënten toe dat ze morgen direct geopereerd zullen worden. Trouwe lezers van ons weblog weten wat 'morgen' betekent...

Dit systeem leidt tot volle zalen waar mensen dagen of weken liggen te wachten tot ze aan de beurt zijn. Vooral voor kinderen kan dat heel lang duren. Dat leidt tot schrijnende gevallen: Anneke trof een jongentje met een beklemde liesbreuk die de dag ervoor was doorverwezen vanuit Ekwendeni. Er was nog niets mee gedaan en met een beetje pech had het ook nog wel een dag of wat kunnen duren. Anneke bleef de chirurgen eraan herinneren dat ze niet moesten vergeten om bij dat jongentje langs te gaan. Dat heeft hopelijk misschien een beetje geholpen.

Anneke merkt heel sterk dat met name de zieke kinderen haar hart hebben: zij ondervinden het hardst de gevolgen van het feilen en falen van de organisatie van de gezondheidszorg. Dat is één van de moeilijke dingen om mee te leren omgaan: wanneer moet je iets als 'zo gaat dat hier' accepteren en wanneer (en vooral hóe) moet je proberen de dingen een beetje in een andere richting te duwen.

En toen werd Thomas ziek in de nacht van woensdag op donderdag. Buikgriep of voedselvergiftiging dachten we eerst. Maar donderdag in de loop van de dag kreeg hij ook koorts en hebben we hem om malaria laten testen. Volgens de test was het dat niet, maar de arts in Ekwendeni zette hem toch op malaria-behandeling. De test is namelijk niet altijd betrouwbaar en als het toch malaria is moet je er snel bij zijn. Vrijdag werd hij 's ochtends echt behoorlijk ziek. Waarschijnlijk dus toch malaria.

Gelukkig gaat het vandaag weer heel wat beter met hem. Hij is nog wel erg verzwakt en heeft nog koortspieken, maar is vanmiddag wel alweer zo'n anderhalf uur aan het spelen geweest. We hopen en bidden dat hij snel herstelt.

Door zijn ziekte misten we bijna onze tweede Malawiaanse bruiloft. We waren uitgenodigd door mama Ellen: de bruid was een nichtje van haar. Omdat het hier in Ekwendeni was, konden we er echter toch wel bij zijn. Martijn is 's ochtends naar de kerkdienst geweest, Anneke 's middags met Marije naar de receptie. Hieronder nog een paar foto's daarvan.

  IMGP4036 
  Moeder en dochter op weg naar het feest. Marije heeft voor het eerst haar schoentjes aan, Anneke haar nieuwe Afrikaanse feestkleding.
  IMG_0409
  Het bruidspaar: Jane Hara & Gomezgani Nyangulu.

zaterdag 22 november 2008

Thuis & werken

Ik, Martijn, ben deze weken waarin Anneke fulltime in Mzuzu werkt, thuis met Thomas en Marije. Een goede thuisvader zijn is soms niet eenvoudig. Maar de afgelopen twee weken hebben we wel een goed ritme kunnen ontwikkelen. Thomas en Marije zijn goed gewend aan mama Ellen en Mr. Sulu, de tuinman. Inmiddels lukt het mij zelfs om elke dag twee of drie uren te werken, terwijl Thomas en Marije onder hun hoede zijn (of slapen).

Zo kan ook ik mij langzaamaan inwerken in mijn nieuwe functie. De afgelopen twee weken is daar steeds meer duidelijkheid in gekomen. De komende weken en maanden ga ik mij allereerst bezig houden met het omzetten van het recent ontwikkelde strategische plan van de kerk in praktisch uit te werken brokken. Daarnaast mag ik me buigen over een projectplan voor de website van de kerk en alle onderdelen ervan.

Ondertussen weten ook de verschillende afdelingen van de kerk mij te vinden. Afgelopen vrijdag had ik een gesprek met de directeur van het HIV/AIDS programma. De vraag was of ik hen kon helpen om voor eind januari 2009 een nieuw strategisch plan te ontwikkelen. Ik moet nog in overleg met mijn leidinggevende bepalen of en hoe we daar tijd voor gaan vinden. Maar het is wel erg leuk om te merken dat ik echt kan beginnen.

Zo vallen steeds meer dingen op hun plek. Afgelopen weekend was Arie van der Poel bij ons te gast. Hij is de regiocoördinator van Zuidelijk Afrika voor de GZB, onze uitzendende organisatie. Hij heeft tijdens zijn dagen hier de laatste openstaande punten over allerlei praktische afspraken over onze contracten, etc. kunnen afsluiten. 's Avonds hebben wij hem bijgepraat over onze ervaringen hier en over de plannen voor de komende tijd.

Het enige wat nog steeds op zich laat wachten is onze zeebagage. Ik ben de laatste twee weken aan het rondbellen geweest bij verschillende onderdelen van de logistieke keten (Bongers, onze verhuizer in Nederland, GILS Worldwide, de vervoerder, Stuttaford, onze lokale agent in Malawi), maar niemand schijnt te weten waar de container met onze spullen op dit moment is. Terwijl hij 3 weken geleden al had moeten aankomen (bijna 4 maanden na ophalen in Delft). Iedereen zegt zo snel mogelijk terug te zullen (laten) bellen, maar ik wacht nog steeds op al die telefoontjes... We wachten af.

Tot slot nog wat beelden van de laatste dagen, omdat beelden van mijn werk nogal saai zijn.

  IMGP3919
  Anneke in gesprek met Arie van der Poel en de administrator van het ziekenhuis.
  IMGP3920
  Thomas wast samen met Grandson onze leenauto.
  IMG_0329
  Arie van der Poel bracht cadeautjes uit Zimbabwe mee.
  IMGP3960
  Thomas & Marije lekker samen buiten in bad.
  IMG_0350 IMG_0348
  Vertrek van ds. Bota naar Livingstonia: als je verhuist doen allerlei vrienden en bekenden je uitgeleide met zang, toespraken en gebed.
  IMG_0359
IMG_0365
  Ondertussen zijn 4000 bakstenen afgeleverd om een terras en een tuinpad aan te leggen.
  IMG_0399
  Afgelopen vrijdag was ik - mede namens de GZB - te gast bij de "send-off" van de leerlingen van de timmermans-vakschool hier in Ekwendeni.

woensdag 19 november 2008

Stillevens rondom ons huis

  IMGP3972
  IMGP3931 
  IMGP3975
  IMGP3932
  IMGP3933
  IMGP3934
  IMGP3937
  IMGP3941
  IMGP3947
  IMGP3976
  IMGP3979
  IMGP3914

vrijdag 14 november 2008

Bidden en zweten

De eerste werkdagen zitten erop. Naast alle indrukwekkende ervaringen genoot ik er ook wel weer erg van om weer aan het werk te zijn. Eén van de leuke aspecten van werken is  thuiskomen, waar ik telkens door drie personen met gejuich word ontvangen. Marije wilde alleen nog door mij worden vastgehouden. Voor Martijn was deze week met de kids minstens zo enerverend.

De reis naar Mzuzu, de stad dichtbij, was steeds al een hele ervaring met geleende en gehuurde auto's die niet wilde starten. Verschillende keren ben ik met minibusjes gegaan. Met ongeveer 20 mensen en bepakking scheur je over de weg in een gammel busje. Daar begint het bidden, terwijl het angstzweet je uitbreekt.

Vandaag heb ik mijn eerste keizersnee hier mogen doen. Het ging goed. Maar ik was wel doorweekt van het zweet, bij dertig graden Celsius, drie lagen operatiekleding en grote inspanning. Weer was ik aan het bidden, dat leer je hier wel. Toen ik vanmiddag naar huis ging maakten de nieuwe moeder en haar zoon het goed. Een dankpunt.

donderdag 13 november 2008

Getallen krijgen namen en gezichten

Ik ben begonnen met mijn registratie periode in het ziekenhuis in Mzuzu, de stad hier 20 km vandaan. Ik werk de eerste twee weken op de verloskunde afdeling. Hoe bevalt het? Het is in ieder geval erg indrukwekkend. Een aantal indrukken:

De eerste dagen was het erg rustig en bladerde ik wat door rapporten. De cijfers rondom moeder en kindsterfte zijn enorm hoog in Malawi. De moedersterfte bij de bevalling is 984 op 100.000 levendgeboren kinderen. En waarschijnlijk ligt dat nog hoger. En 118 van de 1000 kinderen sterft voor het 5e levensjaar. Van zulke getallen schrik ik, maar nog indrukwekkender vond ik toen ik de boeken zag waarin de namen stonden van deze kinderen, met een datum erbij en een oorzaak. Achter dat ene woord 'sepsis' of 'prematurity' schuilt natuurlijk een persoonlijk drama. En vandaag zag ik zo'n kindje wiens naam morgen misschien in dat boek komt te staan.

En vandaag zag ik twee vrouwen waarbij het bijna mis ging tijdens de bevalling of keizersnee. Ik merk dat er veel kundigheid ontbreekt, naast goed materiaal. Er wordt voor mijn gevoel soms maar wat gedaan. Ik vind het lastig om mijn positie daarin te bepalen. Ik leer in ieder geval veel. Maar helaas niet altijd hoe het precies zou moeten...

woensdag 12 november 2008

Nieuw Nederland: Malawi door kinderogen

Nu we in ons nieuwe huis wonen merken we dat Thomas het hier in Malawi een stuk beter naar zijn zin heeft. Alhoewel hij ook nu nog behoorlijke dipjes kan hebben. Hij zei vandaag nog dat hij terug wilde naar het "oude Nederland". In het gesprek dat daarop volgde, vroeg ik onder andere aan hem of we wel goed afscheid hadden genomen van Nederland. Later in de middag ging hij vervolgens naar het huis van de buren rennen om - naar zijn zeggen - "afscheid te nemen van het oude Nederland".

Voor de duidelijkheid: ons huis hier is "nieuw Nederland". Thomas heeft daar volop gelegenheid om te genieten van het Afrikaanse leven. Zo'n beetje alles we in een stad als Delft niet hadden of konden doen, is hier voorhanden:

  • Om de andere dag stookt onze watchman Frederick Chirwa een vuur in onze buiten-boiler. Dat is om te zorgen dat we warm water hebben voor een bad. Het water blijft lang genoeg warm om de dag erna ermee te kunnen afwassen. Thomas gaat ook regelmatig spelen dat hij een vuur gaat maken, bijvoorbeeld
  • Mister Sulu is onze tuinman. Hij is bezig met het aanleggen van een moestuin. Dat doet hij met jembe, een "hak". Thomas helpt behoorlijk mee met zijn eigen kleine hak.
  • Achter ons huis, in de tuin van de buren, staat een mango-boom. Vanmiddag klommen daar 3 jongens in om mango's te plukken. Thomas wilde er direct achteraan en probeert nu in onze eigen tuin in onze - voor hem veel te dikke en grote - papaya-boom te klimmen
  • We hebben een kinderboerderij aan huis: kippen, hanen en geiten lopen hier vrij rond. Vandaag hebben we ook nog een kip en een haan van ons erf gejaagd. Thomas vindt het heerlijk om achter ze aan te rennen.
  • En verder wordt er nog regelmatig aan ons huis geklust. Afgelopen zaterdag werd in Mzuzu Annekes tas uit de auto gestolen (terwijl zij Marije in haar stoeltje zette, deed de dief het portier aan de andere kant open en stal de tas). Thuis moest toen het slot uit de deur worden gebroken. Toen de deur open was en de reparatie nog in volle gang, had Thomas al snel zijn eigen houten hamer te pakken en zat hij het slot uit onze autodeur te timmeren.

Hieronder wat foto's van Thomas in typerende poses:

   IMGP3890
  Thomas zit de kunst af te kijken.
  IMGP3889
  Mr. Sulu, onze tuinman, aan het werk met zijn jembe.
  IMG_0293
  En Thomas met de zijne...
  IMG_0288
  Metselen.
  IMG_0300
  Rook maken.
  IMGP3901
  De "werkjes" van het "kinderdagverblijf" in Ekwendeni.

donderdag 6 november 2008

Wonen in Malawi

Nadat we een week zonder internet hebben gezeten, kunnen we nu vertellen dat we sinds vorige week woensdag een eigen huis hebben. We beginnen ons daarin al aardig thuis te voelen. Nu pas krijgen we het gevoel dat we echt zijn aangekomen in Malawi en hier een bestaan kunnen opbouwen. (En 'tomorrow' bleek overmorgen te zijn, dat viel nog aardig mee).

Aan de hand van enkele beelden een indruk van hoe het nu met ons gaat:

  IMG_0251
Er worden nog wat laatste werkzaamheden aan het huis verricht terwijl wij aankomen met onze spullen.
IMG_0250
Mama Ellen helpt mee met koffer sjouwen terwijl Marije voor het eerst op haar rug zit.
IMGP3861
Onze eerste maaltijd samen als gezin in ons nieuwe huis.
IMG_0263
Thomas speelt buiten in een badje
IMGP3865
Anneke en Thomas bakken koekjes
IMGP3873
Martijn heeft een mountainbike gekocht.
IMGP3875
Ons huis vanaf de voorkant. We zitten geregeld op de veranda.
IMG_0278
Marije kruipt naar de schoonmaakspullen.