Schrille contrasten

Een aantal indrukken om te laten weten hoe het met ons gaat.

Gisteren was Martijn jarig. Het was leuk om te merken hoe er (telefonisch en per email) werd meegeleefd. We hebben het 's middags gevierd met een gemengd gezelschap van Malawianen en Ieren. In de stad konden we nog wat donuts, cakejes en marshmallows bemachtigen. Een echt feestje. Iemand vroeg aan Martijn om meer van zichzelf te vertellen. Wat vertel je dan? Over je familiegeschiedenis, dat je de oudste zoon bent, wat voor opleidingen en werk je gedaan hebt. Een leuke nadere kennismaking.

	Feestje voor Martijns verjaardag. Marije zit op schoot bij "mama Ellen".

We wonen nog steeds in het guesthouse. We oefenen nog steeds in geduld. Geduld dat we nog wel vaker nodig zullen hebben. Met name voor Thomas denken we dat het goed is om een eigen plek te hebben. Misschien lukt het dan ook wat makkelijker om aan "Mama Ellen" te wennen. Nu komt ze een paar keer per week langs in het guesthouse, maar het is dan toch wel lastig om ongedwongen aan haar te leren kennen. Marije accepteert het prima om door Mama Ellen verzorgd te worden en lijkt haar al wat te herkennen.

Maar nadat ik vanmiddag meegeweest ben op huisbezoek bij een vrouw met HIV, wil ik niet meer klagen over het behelpen hier in het guesthouse of over de eentonigheid wat betreft het eten. Deze vrouw is weduwe en heeft vier kinderen, waarvan de jongste 2 maanden (ik schat dat ze 3 kg was) en de één na jongste 20 maanden (hij liep nog niet). Ze wonen in een klein hutje met wat gras en twee platic zakjes op het dak. Dat zal de regen niet tegenhouden straks. Ze aten maispap en dronken thee. Geen melk, geen groente of fruit, laat staan eieren of vlees. Ook was er geen familie op hen te helpen. Vanuit het ziekenhuis en de kerk zijn er gelukkig wel vrijwilligers die deze vrouw opzoeken. We hebben een tijdje bij dit gezin gezeten, met haar gepraat, naar haar geluisterd en met haar gebeden. Het beeld van dit gezin staat op mijn netvlies. Waar zijn ze mee geholpen? Hoe kunnen ze weer een toekomst krijgen?

De afgelopen zondagen luisterden we 's avonds gedeelten van de uitzenddienst terug. We werden opnieuw geraakt en bemoedigd door de boodschap dat Jezus vaak heel anders is dan wij verwachten. Hij is soms veel meer zichtbaar in het lijden dan in het oordeel en de overwinning. Al is het komende Koninkrijk van God wel het perspectief vanwaaruit we werken, het lijden is vaak de realiteit van elke dag. Hoe kun je de hoop van het evangelie verbinden met het zo uitzichtloze bestaan waar je even een paar minuten binnenkomt? Een open vraag die we onszelf nog heel vaak zullen stellen.