Gisteren is het Martijn gelukt om via zijn mobiele telefoon op het internet te komen. We hebben een langzame verbinding en kunnen alleen kleine mails openen, maar het is erg leuk. Zo voelen we ons weer meer verbonden met het thuisfront.
Het gaat goed met ons. We hebben een hele voorspoedige reis gehad en zijn veilig in Ekwendeni aangekomen en werden hartelijk ontvangen. Beiden hebben we al een korte oriëntatie op ons werk gehad. We genieten ervan dat we hier zijn en het is bijzonder leuk om in het Tumbuka mensen te kunnen spreken. Ze zijn hoogst verbaasd dat we dat in Nederland al hebben kunnen leren.
Jammergenoeg was er nog geen huis voor ons en we verblijven nog tijdelijk in het guesthouse. Er wordt nu hard gewerkt aan het opknappen van een huis. Het is soms wel behelpen om nog half uit onze koffers te leven, praktisch geen warm water te hebben en niet zelf te kunnnen koken. Vooral de eerste dagen was het behoorlijk zoeken naar een goed ritme binnen de beperkte ruimte die we hebben, met name voor Thomas en Marije. We zien er erg naar uit om hier straks weer een eigen thuis te kunnen maken.
Ondertussen proberen we allerlei praktische dingen te regelen zoals het openen van een bankrekening, het vinden van een oppas voor Thomas en Marije, het kopen of laten maken van meubels.
Marije lacht iedereen hier vrolijk toe en lijkt de overgang nauwelijks op te merken. Thomas heeft inmiddels in en om het huis goed zijn draai gevonden, maar vindt het met name vervelend als hij niet kan begrijpen wat er wordt gezegd. We hopen dat hij snel Engels en Tumbuka gaat oppikken. En dat hij gaat wennen aan het gekraai van de loslopende hanen hier. Want hij had uiteraard de pech dat op de eerste ochtend in Ekwendeni om 5 uur 's morgens een haan recht onder zijn raam zijn keel opzette...
We hopen snel wat uitgebreider te vertellen hoe het met ons gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten