Marije ‘afgestudeerd’

De laatste weken marcheerden Thomas en Marije geregeld door het huis. Ze oefenden voor de closing day (jaarafsluiting) op school. Dat is elke periode een heel gebeuren, maar dit keer zo het nog grootser worden. Voor de kinderen van de hoogste kleuterklas die volgend jaar naar de basisschool gaan, zou er namelijk een heuse graduation plaatsvinden: een officiële diploma-uitreiking, inclusief toga’s en mutsen.

Marije mocht ook meedoen. Ze is pas halverwege dit jaar ingestroomd, maar kan al wel woorden en cijfers van het bord overschrijven. Als je dat kunt, mag je hier naar de basisschool. Wij vinden haar met haar 4 jaar nog te jong en wat ons betreft blijft ze dus volgend jaar nog een jaartje op de kleuterschool, samen met haar vriendinnetje. Toch deed ze mee met de afstudeerplechtigheid.

De afsluitingsmiddag zelf is een mix van kinderen die toneelstukjes doen, liedjes zingen, lesjes opzeggen en verder ook toespraken van allemaal belangrijke mensen. We verbazen ons er elke keer weer over hoe ongeregeld het eraan toe gaat. Door tijdgebrek kwam Thomas’ groep niet eens aan de beurt. Gelukkig vond hij het zelf niet erg. Per klas worden er ook prijzen uitgereikt aan het kind met de beste resultaten, het meest gedisciplineerde kind, het netste kind, het kind met het beste handschrift en het kind dat het beste sport. Kun je weer zien wat er belangrijk gevonden wordt. Nu in ieder geval ruim 6 weken vakantie.

Opmerkelijk detail: één van de managers van de overkoepelende organisatie benadrukte in haar toespraak dat kinderen niet te jong naar de basisschool moesten gaat. Ze moesten echt minimaal 5 jaar zijn. 

	De trotse afstudeerder
	We are marching, we are marching
	Thomas met vriend Michael

Gastblog: Impressies van onze reis en ons bezoek aan Malawi

	The Beach House

We zijn op dit moment in het Beach House bij Chinteche aan Lake Malawi. Het is een prachtig huis waar we verblijven met Martijn en Anneke, samen met onze kleinkinderen Thomas, Marije en Ruth. Het is vandaag veertien dagen geleden dat wij in Malawi aankwamen.

	Aankomst in Lilongwe, ‘s ochtends vroeg.

Het begin van ons vakantiereis had nogal wat voeten in de aarde. Dinsdagavond, 5 juni 2012, had Arnoud ons weggebracht naar Schiphol. Nadat wij waren opgestegen leek onze vliegreis voorspoedig te gaan totdat wij in de buurt van Nairobi (Kenia) kwamen. Tegen een uur of vier ‘s nachts werd in het vliegtuig omgeroepen dat wij niet konden landen in Nairobi en dat wij zouden uitwijken naar het vliegveld van Entebbe (Uganda). Wat er aan de hand was werd ons op dat moment niet duidelijk. Wat voor ons onmiddellijk wel duidelijk werd dat wanneer we niet binnen een paar uur zouden doorvliegen naar Nairobi, dat wij dan onze aansluiting zouden missen naar Lilongwe (Malawi), waar Martijn en Anneke met onze kleinkinderen ons zouden ophalen.

Na vele uren wachten en onzekerheid vertrok ons vliegtuig om omstreeks 16.00 uur (plaatselijke tijd) naar Nairobi. Daar moesten we opnieuw aansluiten in een lange rij van gestrande reizigers. Want ook andere vliegtuigen hadden die dag moeten uitwijken. Wat was er aan de hand geweest? In de vroege ochtend van 6 juni was er een vliegtuig op de landingsbaan van het vliegveld van Nairobi doorgeschoten en was deze baan langdurig gestremd geweest. Intussen hadden we diverse keren telefonisch contact gehad met Martijn en Arnoud. Ook moesten Martijn en Anneke hun verblijf in Lilongwe met een dag verlengen, wat gelukkig soepel te regelen viel.

Na weer een lange tijd wachten konden we onze reis vervolgen met het vliegtuig naar Lilongwe, waar we op donderdag 7 juni om 04.30 uur landden. Alle formaliteiten waren gauw achter de rug en toen bij de douane onze koffers werden gecontroleerd stond Martijn ons al op te wachten. Tot onze grote verrassing bleken ook Thomas en Marije er te zijn. Het weerzien was onvergetelijk. Na een bewogen vliegreis konden we ze omhelzen. Het was ruim een jaar geleden dat we ze hadden uitgezwaaid op Schiphol.

Nadat we alle koffers hadden ingeladen gingen we richting het guesthouse waar Anneke en Ruth op ons wachten. We werden hartelijk verwelkomd door Anneke en Ruth. Het was bijzonder om bij onze kinderen en kleinkinderen in Malawi te zijn. Na enkele uren geslapen te hebben ging we op weg naar Ekwendeni. In Mzuzu werden nog wat inkopen gedaan en waren we aan het eind van de middag in Ekwendeni.

De afgelopen twee weken hebben we diverse indrukken opgedaan van het werken en wonen in Malawi. We hebben een bezoek gebracht aan het ziekenhuis waar Anneke haar werk heeft. Ook de school van Thomas en Marije hebben we bezocht. Het gaat op die school iets anders toe dan in Nederland. De kinderen zitten in een kale ruimte met wat banken en stoelen. Verder is er weinig aankleding. Thomas en Marije hebben het wel naar hun zin. De school begint 's morgens om zeven uur en duurt dan tot twaalf uur. Ze worden 's morgens door Anneke naar school gebracht en tegen de middag opgehaald door mama Ellen. Daarna zijn ze vrij. Thomas krijgt ook nog Nederlandse les via de Wereldschool en Anneke en Martijn begeleiden dat. Sinds de komst van de familie Visser in Ekwendeni gaat Thomas ook een ochtend naar school bij Rianne Meerkerk die in een klein huisje naast het huis van Martijn en Anneke woont. Thomas zit dan samen met twee kinderen van de familie Visser, Neelke en Aron, in een klasje. We hebben ook een uurtje een les bijgewoond. Het is wel heel bijzonder om in Malawi een Nederlandse basisschool te hebben.

We hebben ook weer een bezoek gebracht aan het ziekenhuis waar Anneke werkt. Het is indrukwekkend om te zien onder welke omstandigheden Anneke haar werk moet doen. Bij onze komst in het ziekenhuis was het een drukte van belang. Wat was er aan de hand? Een organisatie deelde muskietennetten uit. Voordat we aan de rondleiding door het ziekenhuis begonnen, werd ze nog even bij een patiënt geroepen die een beroerte had gehad. Bij de rondleiding kwamen we langs allerlei afdelingen. Naar Nederlandse maatstaven zijn de voorzieningen uitermate gebrekkig. Er is veel werk te doen. Er zijn veel gecompliceerde bevallingen en ook de zorg voor malaria- en HIV-patiënten vergt de nodige aandacht en zorg. Ze werkt samen met een vrouwelijk arts uit Schotland, Carol Jack, en twee artsen in opleiding uit Nieuw-Zeeland, die zeven weken in Ekwendeni zijn. Ook is er een Amerikaanse arts. Anneke wordt ook nogal eens ’s nachts geroepen. Meestal voor een gecompliceerde bevalling. Afgelopen zaterdag op zondag was de betreffende bevalling zo ernstig dat in grote haast voor bloed gezorgd moest worden en werden donoren midden in de nacht opgeroepen om bloed te geven. Tijdens ons verblijf in Ekwendeni is dit diverse keren gebeurd.

	In de doksterskamer.

Vorige week bezochten wij het synodekantoor in Mzuzu, waar Martijn zijn werkruimte heeft. In vergelijking met de vorige keer is deze werkruimte aanzienlijk voller geworden, met allerlei presentaties aan de muur. Het resultaat van vele overleggen en workshops. Hij bereidt allerlei voorstellen voor om de organisatie en de betrokkenheid in de kerk te vergroten en te verbeteren. Tijdens de eerste week van ons verblijf had hij het druk met het voorbereiden van een workshop in Ekwendeni.

	Martijns kantoor in Mzuzu.

Verder hebben we een bezoek gebracht aan het nieuwe huis van mama Ellen. We werden verrast met een maaltijd, die bestond uit nsima en een groente daarbij. Als voorgerecht kregen we gepofte mais. Een hele belevenis om dit mee te maken.

We zijn opnieuw onder de indruk gekomen van het werk van Martijn en Anneke in Malawi. Vorige keer – in juni 2009 – toen we naar Martijn en Anneke, Thomas en Marije, gingen hadden we ons wel beeld gevormd. Het is echter anders om alles met eigen ogen te zien en het ook mee te beleven. Ook deze keer is dit het geval. Nu was Ruth er ook bij. In het begin van ons verblijf moest ze aan ons wennen, maar na enkele dagen we haar hartje veroverd en kwam ze spontaan naar ons toe.

	Oma leest voor aan de kleinkinderen.

Malawi is een mooi land met veel natuurschoon. Er is echter veel armoede. Vele inwoners hebben geen geld om zelfs in hun eerste levensbehoeften te kunnen voorzien. Vele huizen zijn schamel. Ze hebben veelal onvoldoende geld om van de gezondheidszorg gebruik te maken. De contrasten zijn enorm. Het werk dat Anneke en Martijn in Malawi doen betekent heel veel voor de plaatselijke bevolking. Daarom is het gebed voor hen zo nodig om de Heere God te vragen dat het werk van hun handen gezegend zal worden.

	Lake Kazuni, Vwaza National Park

Chinteche, 21 juni 2012.

Piet en Willy van den Boogaart.

HIV & AIDS: twee stappen vooruit, één stap terug

De afgelopen twee weken stonden voor mij (Martijn) in het teken van LISAP (Livingstonia Synod AIDS Programme), het HIV&AIDS programma van de kerk. In 2009 was het mijn eerste ‘opdracht’ om met deze afdeling een nieuwe beleidsplan te maken. De afgelopen weken ben ik met hen bezig geweest met een mid-term review van de resultaten. Deze week leidde ik een 3-daagse workshop op een locatie bij het meer. Met zo’n 20 mensen werkten we aan een intensief programma van terugblikken en vooruitkijken.

	Groepsfoto

Ik had de dagen (en nachten) daarvoor hard gewerkt aan een overzichtspresentatie van alle de resultaten. Al werkend raakte ik steeds meer onder de indruk van wat er in de loop van de jaren is opgebouwd. Het HIV&AIDS programma van de kerk bestaat al sinds 1994. Het startte rondom Ekwendeni Hospital met de thuiszorg voor (vaak doodzieke) AIDS-patiënten en de opvang van weeskinderen. Sindsdien is het programma steeds verder gegroeid, niet alleen geografisch, maar ook in de soorten zorg die worden geboden. Het werkgebied beslaat nu de hele noordelijke regio van Malawi (zo groot als Nederland) en de hele keten van activiteiten die in de HIV/AIDS-hulpverlening kunnen worden geboden: preventie, zorg voor patiënten, zorg voor familieleden, onderzoek en ontwikkeling.

De taak van de HIV&AIDS-afdeling is met name stimuleren en ondersteunen. Stimuleren dat lokale kerkelijke gemeenten zelf het initatief nemen om in hun gemeenschap aan de slag te gaan met de oorzaken en de gevolgen van HIV&AIDS. LISAP ondersteunt hen vervolgens met ideeën, kennis en vaardigheden.

Indrukwekkende cijfers

De inzet van LISAP en de lokale kerkelijke gemeenten leverde veel op. Om jullie een beeld te geven van de schaal van het werk een paar cijfers:

• Er zijn zo’n 3.300 groepen opgericht waarin vrijwilligers actief hun eigen dorpen ingaan voor voorlichting over HIV&AIDS, thuiszorg, kinder- en tienerwerk, en nog veel meer
• Bij deze groepen zijn 100.000 mensen betrokken onderleiding van zo’n 6.000 getrainde vrijwilligers
• Het programma ondersteunt deze groepen en vrijwilligers met 20 stafleden vanuit 3 kantoren in de regio en 1 hoofdkantoor in Ekwendeni. De stafleden verzorgen trainingen en bezoeken de groepen regelmatig om hen te begeleiden in het werk.
• Het programma heeft 8 actieve internationale partners die in 2011 samen 650.000 US dollar gaven om het werk mogelijk te maken

Er wordt dus vooruitgang geboekt. Dankzij alle voorlichting neemt het percentage van mensen met HIV langzaam maar zeker af (van 12% in 2008 naar 10.6% in 2011). Dankzij anti-retrovirale medicijnen is de sterfte door HIV enorm teruggedrongen. Er worden ook positieve resultaten geboekt om te zorgen dat HIV-positieve mensen niet meer gestigmatiseerd worden.

	Openingsactiviteit op maandagavond: ‘gevoelsmatig’ verdelen van budget over soorten HIV&AIDS interventies.
	Beeld van de groep later in de week.

Geen gelopen race

Dat is heel positief, maar toch is het geen gelopen race. De epidemie groeit niet meer, maar wil ook nog niet echt dalen. Elk jaar krijgt Malawi er nog steeds bijna 80.000 HIV-patiënten bij, terwijl er maar 50.000 per jaar op behandeling gezet worden. Nog steeds worden er heel veel kinderen HIV-positief geboren. Kortom: er zijn op alle fronten maar met name op het vlak van preventie vernieuwingen nodig.

Het programma is op het vlak van vernieuwing met allerlei nieuwe ideeën aan de slag. Onder andere met een nieuw soort training gericht op gezinnen om hen te ondersteunen in het (opnieuw) opbouwen van een gezond en liefdevol huwelijks- en gezinsleven. Want uit onderzoek blijkt dat de meeste nieuwe HIV-patiënten komen uit ogenschijnlijk stabiele gezinnen.

Tijdens de werkconferentie hebben we nagedacht hoe we kunnen komen tot een goede mix van dit soort nieuwe (en oude) initiatieven om de epidemie een duw omlaag te geven. En we braken ons het hoofd over de vraag hoe we dat op een zo goedkoop mogelijke manier zouden kunnen doen. Want eigenlijk is het ondersteunen van de 3.300 groepen met slechts 20 stafleden al een onhaalbare zaak, laat staan als het werk nog verder groeit en zich nog meer verdiept. Eigenlijk moeten er gewoon mensen en geld bij, maar dat is er niet meer.

Want waar we qua resultaten praten over stappen vooruit, qua financiën is er voor HIV de afgelopen 3 jaar een grote stap terug gezet. HIV-werk is één van de grote slachtoffers van de global financial crisis. En dat merken we in Malawi aan alle kanten. Het budget van LISAP is tussen 2009 en 2011 met 45% afgenomen. In de praktijk betekent dat dat eenmaal gestarte groepen aan hun lot moeten worden over gelaten. Soms gaat dat goed, maar vaak ook niet. We werkten tijdens de workshop dus ook aan een plan om creatiever en (zelf)bewuster nationale en internationale fondsen te werven. Maar ook aan plannen om meer fondsen te mobiliseren in de lokale kerken en gemeenschappen zelf.

	Intensieve discussies…
	…met op de achtergrond Lake Malawi.
	Resultaten: doelgroepen en strategieën

Genieten – part 1

Het waren intensieve dagen en korte nachten. Ik heb ervan genoten. Het is inspirerend om met een groep gedreven mensen na te denken over wat de kerk kan bijdragen aan het oplossen van één van de grootste problemen van het land. De sfeer was open en ontspannen. Er werd druk en intensief gediscussieerd, maar ook gelachen. De meeste van die mensen ken ik inmiddels ook goed. Een heel aantal van hen wonen ook bij ons in de buurt. De directeur van de afdeling zit bij ons de bijbelkring. Ik noem het even om nog maar weer eens aan te geven dat hier in Malawi de sociale groepen van werk, privé en kerk elkaar veel meer overlappen dan in Nederland.

Onderbreking

Nog een laatste punt. Ondanks de overlap tussen werk en kerk is het ook hier lastig om geloof en werk te integreren. Met name bij de ‘professionele’ afdelingen is dat een issue. De focus is daar vaak toch snel: inhoudelijk goed werk afleveren. De discussies gaan over de inhoud, over de technieken en niet meer over de onderliggende motivatie en inspiratie. Tijdens de werkconferentie namen we daarom elke dag één tot anderhalf uur de tijd om in kleine groepjes in de bijbel op zoek te gaan naar antwoorden op vragen als: “wat zegt de Bijbel over behaviour change?” en “wat zegt de bijbel over ‘toerusting van vrijwilligers’?”. Ook die groepsbijbelstudies leverden mooie momenten op waarin we samen terug kwamen bij de kern van wat ons motiveert: het navolgen van Jezus in Zijn liefde voor mensen. We herontdekten dat het in ons werk niet zozeer gaat om het overdragen van kennis en vaardigheden en zelfs niet om het stimuleren van nieuw gedrag, maar om het overdragen van values, van kernwaarden: liefde, bewogenheid, zorg en aandacht. En zo verkondigen we dat er een nieuw Koninkrijk komende is, een Koninkrijk met nieuwe regels en nieuwe waarden.

	Aantekeningen van de besprekingen van de bijbelstudies

Genieten – part 2

Nou ja, dat was toch niet het laatste punt. Want dat is ‘thuiskomen’. Dat is altijd het leukste van weg zijn geweest. Zo mooi om Thomas, Marije en Ruth te zien dansen en springen bij de deur. Om hun enthousiaste verhalen te horen over hun belevenissen van de voorbije dagen. Ze hadden tekeningen gekleurd en er waren slingers om mijn stoel gedraaid. En na 3 dagen fish-and-chips was Annekes zelfgemaakte pizza een heerlijkheid, zelfs al viel de stroom (en dus de oven) uit en ook al was er geen water (omdat het ziekenhuis weer eens was vergeten om de waterrekening tijdig te voldoen).

Ik zou zeggen, geniet even mee met de onderstaande foto’s.

	Ruth en Marije op de schommel
	Ruth is vaak alleen thuis met mama Ellen: goed voorbeeld doet goed volgen…
	Marije kan 3 maanden na haar verjaardag eindelijk haar Playmobil-prinsessenkasteel verven
	Thomas viert koninginnendag met oud-Hollandse spelletjes bij juf Rianne.
	Ruth ontwikkelt zich snel: wil de hele dag haar eigen schoenen aan en wil met haar eigen rugzak mee naar school.
	En leest graag boekjes op haar eigen stoel.
	Voor Neelke Vissers verjaardag waren we met twee gezinnen een dagje naar Vwaza National Park kijken naar nijlpaarden, visarend, krokodil, bavianen, zwijnen, kudus, impala, en (uiteindelijk toch nog!) olifanten…

‘We are mourning joyfully’

Het was apart om mee te maken hoe de stemming in het land ‘in no time’ kan omslaan. Het was apart om te zien hoe iemands overlijden algemeen ervaren wordt als een bevrijding en leidt tot een ontlading van vreugde en hoop.

Afgelopen anderhalve week was een week vol veranderingen hier in Malawi. Donderdag 5 april overleed president Bingu wa Mutharika onverwacht aan een hartaanval. Wijzelf hoorden de eerste berichten erover op donderdagavond. We waren bij vrienden in Blantyre en kwamen net terug van een etentje met onze GZB-collega’s. Onwerkelijk om zo’n bericht te lezen. Het was in zekere zin waar iedereen in Malawi op hoopte: het einde van een steeds dictatorialer en repressiever wordend bewind. Maar mag je blij zijn met iemands dood?

Tegelijk maakten we ons zorgen. Dit betekende een machtsvacuum zonder precendent. We realiseerden ons dat er een kans bestond dat de politieke elite zou proberen aan de macht te blijven. Met alle risico’s op onrust en geweld. En dat net nu we ver van huis waren…

Wij volgden ontwikkelingen op de voet via twitter. Dat neemt ook hier een steeds belangrijkere plek in de verspreiding van nieuws (net als facebook trouwens, dat bijvoorbeeld actief gebruikt wordt om te weten wat waar er benzine of diesel te krijgen is). Zo hoorden we dat de president naar Zuid-Afrika werd gevlogen voor medische behandeling, terwijl hij volgens de geruchten al was overleden voor hij in het ziekenhuis in Lilongwe aankwam (een ziekenhuis dat hem overigens nauwelijks zou hebben kunnen helpen omdat het door zijn eigen beleid bijna zonder medicijnen moest werken).

Terwijl we onderweg gingen vanuit Blantyre naar het noorden, hoorden we dat een minister naar de pers was gestapt en had verteld dat het kabinet – overvallen door het onverwachte keren van het tij – koortsachtig vergaderde over juridische trucs om niet de vice-president maar hun eigen man de opvolger te laten worden en dat het uiteen gevallen was in twee kampen. Nog steeds was niet officieel aangekondigd dat de president was overleden. Ondertussen stroomden wel vanuit de hele wereld condoleances binnen. En oproepen – onder andere van de Verenigde Staten – om snel de vice-president officieel te beëdigen.

Maar een deel van het kabinet bleef ontkennen. Terwijl we bij vrienden net onder de hoofdstad Lilongwe verbleven, hoorden we ‘s avonds laat dat de minister van informatie had gezegd dat de vice-president geen opvolger kon zijn van de president. Hoe lang konden ze dat volhouden zonder dat er onrust zou ontstaan? En voor onszelf: konden we de volgende dag veilig gewoon door Lilongwe heen naar het noorden of moesten we omrijden?

Op zaterdagmorgen was er nog geen echt nieuws. De Office of the President had wel gezegd dat de grondwet zou worden gevolgd, maar dat soort vage woorden kunnen altijd op meer manieren worden uitgelegd: wiens interpretatie van de grondwet zou worden gevolgd? We gingen op weg naar Ekwendeni en reden gewoon door Lilongwe. We zagen niets ongewoons: geen grotere aantallen politie op straat en zelfs bij het parlementsgebouw waren de straten rustig.

Na Lilongwe zaten we onderweg in een ‘twitter-stilte’. Pas toen we aankwamen in Mzuzu begrepen we dat die middag Joyce Banda eindelijk was ingezworen als de nieuwe president van Malawi. Daarmee was Malawi het tweede land in Afrika geworden met een vrouwelijke president (na Ellen Johnson Sifleaf van Liberia). Terwijl we op de markt nog wat inkopen deden, bleek ze net bezig haar toespraak. Overal klonk gejuich. Iedereen was opgelucht en uitgelaten.

De dagen erna was de nieuwe president het gesprek van de dag. Het land is officieel in rouw, maar er heerst een sfeer van hoop en optimisme. “We are mourning joyfully”, zei iemand. Ik heb nog niemand gesproken die echt bedroefd of geschokt is. Het zal nog wel even duren voor de rijen verdwijnen bij de benzinepompen en de supermarkten (suiker is hier op rantsoen omdat er een enorm tekort is aan suiker, naar verluid omdat de regering suiker heeft gebruikt als betaling om benzine te importeren), maar iedereen heeft goede moed dat er weer licht schijnt aan het einde van de tunnel.

De nieuwe president is indrukwekkend en voortvarend van start gegaan. Ze heeft niet alleen nieuwe mensen benoemd op strategisch posten en diplomatieke relaties hersteld (VS, Engeland, Zambia, Zuid-Afrika), ze zet ook een nieuwe toon. Een toon van realisme en bescheidenheid. Een illustratief bericht was gisteren dat de “First Gentleman” (d.w.z. de echtgenoot van de president), geweigerd had onder politie-escorte boodschappen te gaan doen. Onder de vorige president was dat heel normaal. Het bericht vermeldde dat de politie even verbaasd opkeek: “We waren verbaasd door die bescheidenheid, maar we hebben het geaccepteerd. Ik ben er zeker van dat deze presidentiële familie verandering gaat brengen in de manier waarop we met elkaar omgaan in dit land.”

Tot slot nog een ongebruikelijk inkijkje in de discussies hier in Malawi. Daarin speelt TB Joshua namelijk een grote rol. In februari 2012 vertelde hij dat hij een profetie had gekregen dat in april 2012 een oudere Afrikaanse president zou overlijden. Hij zei dat hij ook wist wie het was, maar dat hij de naam niet wilde noemen in het openbaar. Dat bericht bereikte ook Malawi en leidde toen al tot de nodige deining. President Bingu wa Mutharika reageerde: “Ik ga niet dood alleen maar omdat iemand het wil”. Op zondag 1 april herhaalde TB Joshua zijn profetie. Ook dat was nieuws in Malawi. Toen vervolgens op 5 april de president overleed was de link snel gelegd: hier was een profetie in vervulling gegaan. Ook TB Joshua zelf besteedde er aandacht aan in zijn dienst op zondag 8 april. Hij zei dat hij eind maart een brief had gekregen van president Bingu waarin die had geschreven dat hij wist dat zijn dagen geteld waren. Kortom, genoeg aanleiding voor levendige discussies over de geloofwaardigheid van eigentijdse profetieën en profeten.

	Nog wat foto’s van de afgelopen weken:

If you mention a lion…

Gefrustreerd liep ik bij de zaalronde weg. De verpleegkundige had geen zin om een HIV counselor (iemand die uitgebreid uitleg geeft, een HIV test aanbiedt en deze ook doet als de persoon toestemming geeft) te halen. De counselor moest uit zichzelf maar komen en anders konden de moeders met hun kinderen ook wel op eigen initiatief naar de counselor toegaan. Dat was ten slotte hun eigen verantwoordelijkheid. En als we de test nu niet zouden doen zou het uiteindelijk vanzelf wel boven komen welke kinderen HIV positief zijn.

Sinds twee weken hebben we eindelijk weer HIV testen in het ziekenhuis. Ik heb er het ministerie van gezondheidszorg voor moeten e-mailen maar nu zijn ze er weer in de hele regio. Graag wil ik dan ook dat we mensen actief een test gaan aanbieden.

Voor mijn gevoel wilde de verpleegkundige gewoon dat kinderen zo snel mogelijk weer naar huis kunnen om weer plaats te kunnen maken voor anderen. Maar heb je ze dan echt geholpen? Statistisch gezien zouden er per 30 opgenomen kinderen ongeveer 2 HIV positief moeten zijn. Ik vind het belangrijk dat we deze kinderen opsporen zodat ze op tijd met HIV remmers kunnen beginnen.

Ik was boos over deze kortzichtige opvatting van deze verpleegkundige en ben dus maar even zelf een counselor gaan roepen. Dan kon ik direct vermelden dat ze elke dag moesten komen. Daarna weer snel teruggegaan om de zaalronde van ongeveer 30 zieke kinderen af te maken.

Later vraag je je af of er meer achter zit. “If you mention a lion be prepared to climb a tree” is hier een spreekwoord. Ofwel: als je over bepaalde problemen praat roep je ze misschien wel over jezelf af. Je moet niet te veel op de zaken vooruit lopen. Elke dag heeft wel weer genoeg aan zijn eigen kwaad.

Of zit het nog weer anders. Ziet de verpleegkundige beter dan ik dat mensen gewoon niet getest willen worden en gaan wegblijven uit het ziekenhuis als we de testen actief aanbieden?

Ik moet het er met haar nog eens over hebben. In ieder geval hebben we de laatste twee weken 4 kinderen kunnen starten op HIV remmers. Kinderen die hopelijk nog lang kunnen leven.

Weekendje aan het meer

Afgelopen maandag was hier een vrije dag vanwege Martyr’s day, de dag waarop de mensen worden herdacht die hun leven gaven in de onafhankelijkheidsstrijd. (Martyr’s day viel dit jaar op zaterdag, maar de regel hier is dat als een nationale feestdag in het weekend valt, dat dan de maandag erna een vrije dag is). We hadden dus een lang weekend en besloten zaterdag te gaan kamperen aan het meer. Hoewel het hier nog vol op regentijd is, hadden we geluk en bleef het op een paar kleine buitjes na droog.

Hieronder wat beelden van die dagen:

	Kamperen op een voor ons nieuwe plek: Makuzi Beach
	Aan lake Malawi
	Genieten van de golven
	En het strand
	Als je boos bent, pak je je stoel en ga je ergens anders zitten.
	'Beskuit’ eten zonder handen
	Frustraties omdat het Ruth niet lukt om in haar favoriete houding te komen: met één been over de rand van de kinderstoel.

Schaken en kinderfoto’s - fotoblogje

	Gisteren Thomas (en Marije) de regels van het schaken bijgebracht. Gelijk onze eerste partij gespeeld. Hij vond het erg leuk en wil voortaan elke dag. Maar Marije claimde vanmorgen dat zij nu aan de beurt was. Grappig om te zien hoe leuk ze het vinden.
	We hebben weer problemen met de watervoorziening. Dus staan overal in huis emmers. Voor Ruth altijd leuk om zich in te verdiepen.
	De zaterdag na de verjaardagen van Ruth en Marije waren we bij het meer. Thomas was ‘s morgens misselijk en Ruth had koorts. Maar ze knapten snel op en dus zijn we toch maar gegaan. Na de lunch was Thomas erg moe en viel op het strand in slaap. “Wat vond je het leukste van vandaag?” vroeg ik ‘s avonds. “Op het strand slapen”, was zijn antwoord.
	Het is deze weken sowieso een beetje kwakkelen met de kinderen. De één na de ander hebben ze koorts, diarree, misselijkheid. Op haar verjaardag was Ruth zelf ziek. Wat niet verhinderde dat ze genoot van het uitpakken van haar opgestuurde cadeautjes.
	Naar het meer waren trouwens Rianne, Tjerk, Marieke en hun kinderen ook mee. Met z’n 12-en in de auto.
	Tot slot nog een detailfoto van Marijes verjaardagsfeestje: netjes zijn en netjes blijven is hier altijd een uitdaging.