“Can u sagest aname of my son ?”

“Can u sagest aname of my son ?” Dat sms-je kreeg ik een week of anderhalf geleden. Het berichtje kwam van Richard Chiumia, iemand die we afgelopen tijd geholpen hebben om een bedrijfje op te bouwen. Op tweede kerstdag was zijn tweede kind geboren en nu vroeg hij mij of ik het een naam wilde geven.

Wat doe je dan? En hoe “werkt” dat, cultureel gezien? Wat wordt er verwacht?

Ik heb het nagevraagd bij wat andere Malawianen. Het is hier gebruikelijk om iemand te vragen om een naam te geven. Een beetje vergelijkbaar met ons Nederlandse gebruik om te vernoemen. Maar in plaats van dat je zelf kiest om te vernoemen naar opa, vraag je opa om een naam te geven. Dat kan natuurlijk zijn eigen naam zijn, maar het hoeft niet. Meestal wordt voor het eerste kind de opa van de vaderskant gevraagd, voor het tweede kind één van de oma’s. Dat is traditie, maar net als bij het Nederlandse vernoemen gaan de jongere generaties daar flexibeler mee om.

Maar hoe werkt het naamgeven zelf? Vast niet even een naam terug-sms-en. Navraag leerde dat in ruil voor de eer van het een naam mogen geven, een kleine bijdrage aan de feestvreugde verwacht wordt van de naamgever. Dat kan geld zijn, maar mag ook een cadeau zijn.

Zaterdagmiddag zijn we dus op kraamvisite gegaan. Wandelend met Thomas en Marije. We werden hartelijk ontvangen. Eénmaal binnen realiseerde ik me dat ik niet helemaal genoeg had doorgevraagd vantevoren want ik had geen idee van het ritueel dat bij naamgeving hoort. Dus zaten we even allemaal naar elkaar te kijken. Wat nu? Wie moet wat doen?

Nou ja, dan maar gewoon doen wat me gepast lijkt, bedacht ik me. Toen ik de baby in mijn armen kreeg, heb ik het voor het eerst bij zijn naam genoemd “Moses”. Daarna hebben we met elkaar voor hem gebeden. Een bijzondere ervaring.

De naam Moses leek wel in de smaak te vallen. Volgens Richard was die naam “in high demand”. Dat wisten we niet: we wilden graag een bijbelse naam geven en Moses leek ons wel gepast: een goed voorbeeld en ook nog eens in Afrika geboren. Moses’ zus heet Rachel, ook een bijbelse naam. Dus dat paste goed – onverwacht want we wisten haar naam niet vantevoren.

Een mooie ervaring. Tegelijk ook een ervaring waarin je je weer eens realiseert hoeveel culturele gebruiken en etiquette we nog niet kennen. Het is elke keer weer een verrassing in welke situaties je verzeild raakt en hoe je je dan - voorzichtig proberend en goed kijkend naar de reacties van de mensen om je heen - probeert te redden. Never a dull moment.

	Richard met zijn vrouw en hun kinderen Rachel en Moses.
	Naamgeving
	Na afloop nog even kijken bij de groundnuts en de maïs.