Soms wordt er door ontwikkelingsorganisaties zo vaak gepraat over de “rechten van het kind”, dat je er moe van wordt. En dat je denkt: “ja, ja, dat is inderdaad belangrijk, maar kunnen we het ook nog hebben over…”.
Nu ik dit typ, zit ik in het kantoor van LISAP, de HIV&AIDS afdeling van de kerk waar ik voor werk. Ik ben net terug van koffiepauze. Daar hoorde ik een verhaal dat je doet realiseren, dat de “rechten van het kind” nooit genoeg aandacht kunnen krijgen.
Vorige week tijdens een onderzoek in het kader van een hulpprogramma dat zich vooral richt op het weerbaarder maken van jonge meisjes, kwamen de onderzoekers van LISAP in een dorpje waar ze een meisje van 11 jaar oud spraken. Ze ging niet naar school.
“Waarom niet?”
“Omdat ik getrouwd ben?”
“11 jaar en nu al getrouwd? Sinds kort?”
”Nee, al 4 jaar.”
Zo’n schrijnend geval dat de onderzoekers ter plekke hun professionele neutraliteit aan de kant zetten en stapten naar de vader. Die zei dat ze – op zevenjarige leeftijd – zelf bij hem kwam met de mededeling dat ze een man had gevonden die met haar wilde trouwen. “Hoe kon ik weigeren?” Bovendien bracht die man 2 koeien mee als bruidsprijs…
De onderzoekers vroegen of zij het meisje voor 4 koeien mochten loskopen uit het huwelijk. Zodat ze tenminste eerst volgroeid kon worden. Ze hoefde niet eens naar school. Het antwoord van de vader was afwijzend, zelfs na indringende gesprekken met de oudsten van het dorp: “Willen jullie een prostituee van haar maken? Dit meisje weet alles over het huwelijk en nu wil je haar bij haar man weg halen? Dat gebeurt niet…” Hij was onvermurwbaar. En vroeg ook nog dreigend: “Heeft ze erover geklaagd dan?”
Op kantoor tijdens de koffiepauze werd er hoofdschuddend over gepraat. Trouwen op je 15e (na de basisschool die hier duurt tot 14 jaar), dat vond men nog tot daar aan toe. Maar op je zevende, dat sloeg echt nergens op. En ik maar denken dat 15 eigenlijk toch ook nog wel jong is…
Hoe complex is het en hoe lang zal het duren voor het gewoon zal zijn dat ook meisjes naar de middelbare school gaan en die afmaken.
LISAP heeft in elk geval voor één jaar geld gekregen om te werken aan gedragsverandering bij de meisjes en hun ouders. Eén jaar. Voor zo´n complexe problematiek?! Niet alleen de gedachtenkronkels van vaders in dorpjes in Malawi zijn onnavolgbaar…
Nog een paar andere opmerkelijke voorvallen uit deze week:
- In het kader van het hiervoor beschreven verhaal over het leven van jonge meisjes in Malawi: Anneke deed deze week een zwangerschapsecho bij een meisje van 14 en een keizersnede bij een meisje van 17.
- De anesthesist in het ziekenhuis vertelde terloops aan Anneke dat ze naast haar eigen 3 kinderen op dit moment nog 9 kinderen in huis heeft. Het zijn de kinderen van haar zus en zwager die zijn kort na elkaar zijn overleden en waarvoor zij de zorg op zich heeft genomen.
- Anneke stond deze week om 2.00 uur ‘s nachts de ambulance aan te duwen. Die was haar komen halen voor een spoedgeval in het ziekenhuis, maar bij het wegrijden viel de motor uit en startte vervolgens niet meer. Gelukkig lukte het na een paar duwpogingen hem weer aan de praat te krijgen. Dit is overigens de enige nog werkende ambulance van het ziekenhuis. We wachten vol spanning af hoe lang hij het nog volhoudt.
- De voornamen van mensen blijven me soms verbazen. Deze week werd ik geholpen door iemand die “Brainwise” bleek te heten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten