Bemoediging

Vandaag kregen we een “bemoedigingsbezoek” van één van de secties van onze kerkelijke gemeente in Ekwendeni.

	Beeld van een zondagmiddagdienst met onze sectie, bij ons achter in de tuin.

Allereerst even ter verduidelijking iets meer over de secties: onze gemeente is ingedeeld in geografische secties. Met die sectie komen we op zondagmiddag bij elkaar voor een korte dienst bij iemand in de tuin. Lang niet alle gemeenteleden gaan naar die diensten van hun sectie toe: in onze sectie zijn we meestal met 10-15 mensen. In de praktijk lijkt het een beetje op een bijbelkring die we in Nederland gewend waren. Alleen wordt er hier tijdens de middagdienst gecollecteerd (voor de wijkdiaconie) en worden pastorale bezoeken verdeeld. Al met al vinden we het een hele goede activiteit want zo worden eredienst, diakonaat en pastoraat bij elkaar gehouden. En zoals altijd in onze kerk: iedereen wordt ingeschakeld – je hoeft niet perse ambtsdrager te zijn om een pastoraal bezoek te brengen…

Elke maand gaat één van de secties op bemoedigingsbezoek bij de gemeentepredikant en één keer per jaar worden ook de andere (oud-)predikanten die in onze gemeente wonen bezocht. En ook de zendelingen. Zo kregen wij deze zaterdag een sectie (niet die van onszelf) op bezoek. Dat ging als volgt in z’n werk.

Er was aangekondigd dat zo’n 40-45 mensen zouden komen. Daarom hadden wij onze tuin een ruime hoeveelheid stoelen en zitmatten klaargezet. En we hadden drinken en eten voor zo’n 50 mensen ingeslagen en gebakken. Want dat hoort bij gastvrijheid.

Aangezien de dag hier vroeg begint, moesten we rekening houden met hun komst rond negen uur ‘s morgens. Dus zaten wij vanaf acht uur klaar om mensen te ontvangen. We blijven Nederlands in onze tijdsplanning.

In Malawiaanse stijl verschenen rond kwart over tien (niet negen uur) zo’n 20 mensen (niet 40-45) zingend bij onze voordeur. Men kwam niet met lege handen en terwijl wij de geschenken in ontvangst namen liepen de gasten door naar onze tuin. Daar hielden we een korte dienst met zingen, gebed, schriftlezingen en een korte meditatie (over ‘zout zijn’ naar aanleiding van de passage in de bergrede in Mattheus). We werden bedankt voor onze inzet voor de gemeenschap en voor wat daarvoor hebben willen achterlaten in Nederland.

Daarna was het tijd voor thee, koffie en wat meer. In Malawiaanse stijl waren de ingeslagen hoeveelheden voor 50 mensen ook precies genoeg voor 20 mensen…

Een bezoek als dit is voor ons ook weer een oefening in interculturele communicatie. Hoe ontvang je zo´n groep? Wanneer zeg je wat? Wat is het verwachte protocol? Wanneer bedank je voor de cadeaus? Gelukkig werden we door onze gasten geholpen met aanwijzingen en liep alles heel vloeiend zonder dat we het gevoel kregen al te grote blunders te hebben begaan. Toch moesten we achteraf wel een beetje lachen om sommigen dingen. Twee voorbeeldjes:

• Cadeaus wordt je geacht zonder al te veel plichtplegingen en bedankjes in ontvangst te nemen en snel onopvallend en onuitgepakt weg te zetten. Maar aan het eind kregen we nog wel een expliciete opsomming van wat er precies was gegeven. (1 (levende!) kip, 3 kilo rijst, 2 kilo pinda’s, 2 liter limonadesiroop, 5 kilo aardappels, 1 kilo macaroni, een tros bananen, 30 eieren, 1 krat flesjes cola, 2 dozen koekjes, 2 kilo suiker, 1 pak wc-papier, 1 zeep, 1 brood, 1 bakje margarine, een halve liter olie, 500 gram zout.)
• Aan het eind legde iemand uit dat het gebruikelijk is dat wat over is aan etenswaren door de gasten wordt meegenomen. Dus werden de schalen met koekjes en andere dingen door onze gasten in plastic zaken gedaan. “Zodat we bij thuiskomst ook nog aan jullie kunnen denken…”

Het is bijzonder om zulke bezoeken te krijgen. En we voelen ons ook wel wat bezwaard met alle giften die we kregen. We realiseren ons namelijk dat wat ze ons gaven voor hen relatief heel veel heeft gekost. Terwijl het voor ons eigenlijk gewoon extra is omdat we de dingen de we kregen ook prima zelf zouden kunnen kopen. Het voelt als de omgekeerde wereld: de ‘arme’ deelt van het weinige dat hij heeft de ‘rijke’. Maar juist daarom waarderen we het gebaar destemeer. Als teken van waardering en als teken van gemeenschap.