De tweede gastcolumn van opa en oma Van den Boogaart, die op bezoek zijn in Malawi

Het zat niet mee deze en vorige week met onze pogingen om vanaf vakantielocaties een internet-verbinding te krijgen. Inmiddels zijn mijn ouders weer veilig in Nederland aangekomen. Hieronder volgt alsnog hun verslag van de tweede week van hun bezoek.

Een groet uit Ekwendeni, Malawi (2)

We zijn al ruim veertien dagen in Malawi. De tijd gaat snel voorbij. Onze vorige column sloten we af met de belofte om een vervolg te schrijven. We gaan dan ook verder met het weergeven van onze belevenissen.

Woensdag 10 juni 2009

Na een vermoeiende vorige dag waren we toch al weer vroeg wakker. Op het moment dat we van de douche gebruik wilden maken viel de stroom uit. Er zat niet op dan ons met koud water te wassen en te scheren. Gelukkig was de stroomuitval maar van korte duur en kon toch nog gebruik worden gemaakt van warm water.

Bij aankomst in de woning van Martijn en Anneke moest er eerst nog gedweild worden, want de “plumbers” hadden vergeten de hoofdkraan van het water dicht te draaien voor een nieuwe poging om de elektrische boiler te laten functioneren. Martijn had een nieuwe boiler laten installeren om zodoende voor de warmwatervoorziening hout te besparen.

Na de koffie gingen Martijn, Thomas en opa een bezoek aan de carpentry brengen. Martijn was namelijk benieuwd of de eetkamerstoelen al klaar waren. De carpentry is een beroepsopleiding voor weeskinderen waar men les geeft in het timmervak. Deze beroepsopleiding gaat uit van de CCAP. Thomas staat steeds met belangstelling alle timmerhandelingen te volgen. Vooral van de cirkelzaagmachine is hij onder de indruk. De stoelen waren nog niet klaar. De afwerking van het stereokastje schiet al op, zodat binnenkort de stereo-installatie aangesloten kan worden.

	De carpentry in Ekwendeni

Na de avondmaaltijd gaan we naar het huis van rev. Quinn waar we een bijbelstudie hebben. Anneke blijft thuis om op Thomas en Marije te passen. De bijbelstudie gaat over 1 Thess. 5. Nadat we enkele liederen met elkaar hebben gezongen gaat Martijn voor in gebed. Aansluitende bespreken we een aantal vragen uit een boekje, dat voor deze bijbelstudie gebruikt wordt. Nadat afgesloten is met een kringgebed drinken we een kopje koffie en thee met wat lekkers erbij. Daarna nemen we afscheid en gaan we naar huis.

Donderdag 11 juni 2009

Een nieuwe dag met nieuwe indrukken. We brengen ‘s morgens een bezoek aan het women empowerment programme van de CCAP. We krijgen een uiteenzetting over de start en opbouw van dit project. Het programma houdt in dat vrouwen leren hun eigen bedrijfje te runnen. Ze krijgen les in diverse onderdelen. Ongeveer zes weken krijgt een groep van ongeveer 10 à 12 vrouwen onderwijs in het opzetten van een kleine onderneming. Na afloop ontvangen de vrouwen een lening en kunnen ze starten met een bedrijfje op allerlei gebied. Voornamelijk worden bedrijfjes opgezet op het gebied van handel. Dat kan ook indirecte handel zijn. Bepaalde goederen worden verruild voor bijvoorbeeld mais dat dan verkocht wordt. De ontvangen lening moet binnen een half jaar terug betaald worden. Het project is uitermate succesvol. Na afloop brengen we een bezoek aan de naaischool, waar die morgen onderwijs wordt gegeven.

	Op bezoek bij de naailes van het Women Empowerment Programme

‘s Avonds waren we uitgenodigd voor de maaltijd bij een docente aan een middelbare school (secondry school) in Ekwendeni. Zij komt oorspronkelijk uit Schotland en werkt al bijna tien jaar in Malawi. Zij behoort ook tot de CCAP gemeente van Ekwendeni. We hadden tijdens het eten een geanimeerd gesprek waarbij ze vertelde van haar ervaringen in Afrika.

Vrijdag 12 juni 2009

Deze dag gaan we naar Mzuzu, de plaats waar Martijn zijn officiële werkplek heeft. Hij laat ons de kantoren van de CCAP zien. Het was ook de bedoeling dat we kennis zouden maken met zijn baas, de deputy general secretary en de general secretary van de synod of Livingstonia. Zij zijn beiden niet aanwezig in verband met een begrafenis van een predikant in Chintheche. Deze plaats ligt ongeveer twee uur rijden van Mzuzu. We zullen ze die dag niet meer kunnen ontmoeten. Wel maken we kennis met de medewerkers van het synodesecretariaat en de afdeling waar de bijbel in het Tumbuka wordt hertaald. De bijbel is al eerder in die taal vertaald. Men is thans bezig met een herziening. Deze is bijna gereed.

	Martijn achter zijn bureau
	Martijn voor de deur van zijn werkkamer

In de stad Mzuzu gaan we ook boodschappen doen. Eerder op de ochtend waren we al naar de bank geweest en had Martijn brandstof getankt. In de stad bezoeken we enkele supermarkten om de diverse levensmiddelen in te slaan. Alles is niet op één plaats te verkrijgen, daarom rijden we steeds naar verschillende locaties. We bezoeken ook de groentemarkt. Het erover heen lopen is op zichzelf een belevenis. Diverse groenteverkopers hebben hun waren uitgestald. Dat geeft een bijzonder kleurrijk gezicht. Martijn gaat wekelijks naar deze markt en weet inmiddels aardig de weg om zijn inkopen te doen. Onderweg terug naar Ekwendeni zien we buiten de stad op het plaatselijke vliegveld twee helikopters staan. Eén daarvan is de presidentiële helicopter. De nieuw gekozen president Bingu brengt een bezoek aan Noord Malawi om zijn kiezers te bedanken. Dat is ook wel te merken, want er is veel politie op de been.

‘s Middags zijn we genodigd voor de thee bij een Malawiaans gezin. De man is predikant bij CCAP en heeft als taak om het jeugdwerk van deze kerk te organiseren. De vrouw van deze predikant verzorgt de taalles in het Tumbuka voor Martijn en Anneke. Dit gezin woont met hun kinderen enkele huizen van Martijn en Anneke vandaan. Naar Nederlands begrip zou je zeggen: ze wonen in dezelfde straat. Dit gaat in de omgeving waar Martijn en Anneke wonen niet helemaal op. De wegen zijn onverhard en bijzonder stoffig. Het is niet zoals in Nederland met overal met stenen of asfalt verharde wegen en straten. We worden door de familie hartelijk ontvangen. Het is in Malawi de gewoonte om elkaar pas in huis officieel te begroeten. Op het moment dat je zit komt men naar je toe om je te groeten. Ook de kinderen van de familie groeten ons. Dat gaat heel plechtig met een kniebuiging en het geven van een hand. De malawiaanse thee smaakt prima. Erbij worden allerlei soorten koekjes en cakejes geserveerd. Aan het einde van de middag worden we uitgeleide gedaan en loopt de familie nog een eindje met ons mee. Ook deze ontmoeting was weer heel bijzonder.

Zaterdag 13 juni 2009

Vandaag is het eerste dag van de vakantie van Martijn en Anneke. We hebben echter met elkaar besloten om nog het weekend in Ekwendeni door te brengen. Wel gaan we vandaag naar een wildpark. We bezoeken Vwaza Wildlife Reserve. We gaan op tijd weg en bereiken tegen de middag dit park. Het duurt even voordat we het wildpark mogen inrijden. We gaan eerst maar bij een hut een boterham eten. We hebben dan geluk want een poosje later doemt er niet zover van ons vandaan een kudde olifanten op. Zij lopen op enkele tientallen meters afstand aan ons voorbij en steken een doorwaadbare plaats over en verdwijnen dan in de richting van een andere deel van het wildpark. We kunnen fraaie foto’s nemen. Marije doet net of het hondjes zijn en roept steeds: waf, waf! Dat we geluk hebben blijkt wel kort daarna, wanneer een gids met een drietal toeristen aan komt lopen en vervolgens moet constateren dat de olifanten reeds uit het gezicht verdwenen zijn. Eén van de toeristen is duidelijk teleurgesteld en uit dat ook richting gids. We rijden daarna door het park om nog andere dieren te zien. We hoopten ook nog iets te zien van nijlpaarden, maar die bleven aan de andere kant van een meertje. Er was niet meer dan de contouren van deze dieren te zien. Al met al was het een prachtige belevenis en keerden we terug naar Ekwendeni.

Zondag 14 juni 2009

Deze dag werd voor ons wel heel bijzonder. ‘s Morgens stonden we vroeg op om op tijd in de kerk te zijn. Toen we tegen acht uur samen met Anneke - Martijn paste op Thomas en Marije - richting de kerk liepen kwam het gezang van het koor ons al tegemoet. De predikant preekte over het thema “Het is goed” naar aanleiding van het verhaal van Elisa bij de Sunamitische vrouw (2 Koningen 4). Na afloop van dienst moesten de leden van de wijk waartoe Anneke en Martijn behoren op het kerkplein bij elkaar komen om enkele mededelingen aan te horen. Eén van deze mededelingen was dat de kerkelijke bijdrage van hun wijk wat tegengevallen was en dat er een inspanning moest komen om het gewenste bedrag te bereiken. Hierna gingen we koffie drinken. Tijdens het koffiedrinken kregen Martijn en Anneke bezoek van het hoofd van de verpleegkunde-opleiding met zijn vrouw. Zij werden toen uitgenodigd om samen met ons naar hen toe te komen. Helaas moest dit uitgesteld worden omdat Martijn en Anneke ons nog een ander deel van Malawi wilden laten zien.

Voor de middagmaaltijd waren wij uitgenodigd bij de achterbuurvrouw van Martijn en Anneke voor een traditionele Malawiaanse maaltijd. We kregen kip met groenten en rijst geserveerd. Daarbij kregen wij ook nsima. Dat is mais op traditionele wijze bereid en die met de handen gegeten wordt. Voordat de maaltijd begint wordt er eerst handen gewassen. Dit gaat als volgt. Met een kan lauw of koud water en een schaal gaat men langs de gasten en de andere huisgenoten die mee-eten en giet het water over de handen. Nadat iedereen zijn handen had gewassen ging een neefje van elf jaar voor in gebed. Vervolgens werd de maaltijd geserveerd, die bijzonder smaakvol was. Na afloop eindigde Martijn met dankgebed. Bij het uitgeleide doen bedankten wij onze gastvrouw voor de ontvangst en de heerlijke maaltijd. We liepen vervolgens naar huis en gingen daarna samen met Anneke naar het huis van mama Ellen - de oppas voor Thomas en Marije - kijken. Zij stond ons al op te wachten aan de overkant van het ziekenhuis waar Anneke werkt. Na een kwartiertje lopen bereikten we haar huis in aanbouw. Dat zag er niet bepaald rooskleurig uit. Wegens geldgebrek wordt het huis niet afgemaakt. Hierna ging we naar haar huis in de wijk van Ekwendeni waar mama Ellen woont.

Onderweg daar naar toe zien we veel armoedige huizen. Het huis waar mama Ellen thans in woont is een huurhuis en ligt in een armoedige wijk. De omstandigheden waaronder de mensen moeten leven en wonen is niet rooskleurig. Het is voor ons eigenlijk niet voor te stellen hoe deze mensen hun dag doorbrengen. Velen hebben geen werk en zien uit naar wat voedsel om van te leven. Martijn en Anneke willen mama Ellen helpen voor zover dat in hun vermogen ligt. Dat valt echter niet mee. Voordat mama Ellen weduwe werd had ze een goed bestaan. Haar man had een baan bij de overheid en verdiende genoeg om in hun levensonderhoud te voorzien. Nadat ze echter weduwe was geworden veranderde dit voor haar en haar kinderen.

	Anneke voor haar dokterskamer in het ziekenhuis.

We zijn onder de indruk gekomen van het werk van Martijn en Anneke in Malawi. Voordat we hier naartoe gingen hadden we ons wel een beeld gevormd. Het is echter anders om alles met eigen ogen te zien en het ook mee te beleven. Malawi is een mooi land met veel natuurschoon. Er is echter veel armoede. Vele inwoners hebben geen geld om zelfs in hun eerste levensbehoeften te kunnen voorzien. Vele huizen zijn schamel. Ze hebben veelal onvoldoende geld om van de gezondheidszorg gebruik te maken. De contrasten zijn enorm. Het werk dat Anneke en Martijn in Malawi doen betekent heel veel voor de plaatselijke bevolking. Daarom is het gebed voor hen zo nodig om de Heere God te vragen dat het werk van hun handen gezegend zal worden.

We zouden nog veel meer kunnen schrijven. Dat zullen we ook doen, maar deze column moeten we nu afronden. Nog een enkele dag en we moeten afscheid nemen en vliegen terug naar Nederland. Het afscheid nemen zal ons zwaar vallen. We hebben drie weken met elkaar opgetrokken en veel met elkaar gedeeld en veel van het land Malawi gezien. Het was een indrukwekkend weerzien en tevens een indrukwekkende belevenis. We hebben vele foto’s gemaakt. Aan de hand daarvan zullen we onze indrukken en ervaringen overbrengen.

Piet en Willy van den Boogaart.