Een weekje kwakkelen

Na een week intensief en hard werken, leek deze week wel het tegenovergestelde voor mij (Martijn). Er was veel praktisch regelwerk in en om het huis blijven liggen. Ik ben begonnen om daar meer eens een zwengel aan te geven. Daardoor bleef het uitwerken van allerlei zaken voor mijn werk een beetje liggen. Ondertussen kregen Thomas en Marije de heftige verkoudheid die veel kinderen en volwassenen hier hebben. Als gevolg daarvan hebben we nu alweer een paar gebroken nachten achter de rug.

Inmiddels is het na veel gebel en het laten leeglopen van onze bankrekening (voor het betalen van 115% invoerbelasting) gelukt om de auto ingeklaard en bezorgd te krijgen. Vanmiddag om 16.00 uur stonden de mensen van de clearing agents voor de deur met onze tweedehands Toyota. Anneke was nog aan het werk. Marije werd net wakker en Thomas wilde vanmiddag niet slapen. Met twee huilende kinderen een auto in ontvangst nemen was geen succes. Gelukkig kon ik Marije voor een halfuur in de armen van onze buurvrouw achterlaten. Kon ik de eerste meters in de auto maken. Het lijkt een prima wagen, alleen niet degene die we besteld hadden: deze blijkt veel meer kilometers op de teller te hebben en ik kan maandag gelijk al naar de garage om de distributieriem te laten vervangen... Ik bedenk me nog wel een paar keer voor ik iemand aanraad om een auto in Japan te bestellen.

Ondertussen lijkt de soap rondom onze zeebagage zich naar een einde te slepen. Na weer een week heen en weer bellen en mailen met Bongers en onze lokale agent in Malawi is er eindelijk een knoop doorgehakt over wie wat gaat betalen. We hebben nu de mondelinge en schriftelijke toezegging dat de bagage maandagmiddag wordt afgeleverd. 8 maanden na verscheping. Tomorrow, tomorrow... We zullen het zien.

Ook dit hoort erbij. Volgende week weer beter hopelijk.

	Marije klimt op alles (en viel deze week met haar oog op een stoelleuning, zie onderstaande foto).
	Twee verkouden kinderen.
	Moeder en dochter.