Thuis

De Messiah van Händel klinkt hier in Malawi ook prachtig in ons huis. "And who may abide the day of His coming..." Het is vreemd om deze 'kerstmuziek' te horen terwijl het ongeveer dertig graden is. Gek dat kerst met winter lijkt samen te hangen. Nu proberen we als gezin op een andere manier ons op kerst voor te bereiden. 's Avonds na de maaltijd steken Thomas en Martijn samen de adventskaarsen aan en zingen we adventsliederen.

	Een Malawiaans kersttafereel

We realiseerden ons dat we nu tien weken hier zijn. Ondertussen hebben we ook echt steeds meer het gevoel dat dit ons thuis is en dat dit onze plek is. En ik bedacht me deze week terwijl ik 's morgens naar het ziekenhuis in Mzuzu reed dat er allerlei kinderherinneringen bovenkomen: de speciale geur als het geregend heeft, het geluid van de krekels 's avonds, het zingen in de kerk, het landschap met de rode aarde, waar nu groen doorheen begint te komen. Toch een beetje thuiskomen.

Ook aan Thomas merken we dat dit nu thuis wordt. Hij kan weer als vanouds lekker spelen. Hij heeft het er gewoon druk mee. Hij wil timmeren, aarde omploegen, bezemen. Wat een verademing. Hij praat nog wel vaak over het "Oude Nederland". Marije weet niet anders dan deze plek in Malawi. Hier heeft ze leren kruipen, zitten en nu ook zelf optrekken tot staan.

Deze week ben ik begonnen op de kinderafdeling. Ik vond het soms erg zwaar en het zien van ernstig zieke kinderen raakte me erg. Daarbij is het vaak niet goed mogelijk om te bepalen wat ze hebben, dus krijgen ze allemaal een cocktail van kinine en antibiotica (en soms ook nog anti TB en antiretrovirale middelen). Daarna wordt er soms nauwelijks meer naar ze omgezien. En als je zelf het gevoel hebt dat je machteloos bent, is het soms makkelijker om maar niet meer te gaan kijken. Ik moet nog een goede manier vinden om betrokken te zijn en me echt voor patiëntjes in te zetten, maar toch ook een soort professionele afstand te bewaren, en soms te accepteren dat er niet meer mogelijk is. Ik merkte wel dat het effect had als je wat vaker bij een kind gaat kijken of zegt dat je later op de dag nog terugkomt. Dan wil de verpleging zich er ook meer voor inzetten. En wonder boven wonder knapten een aantal kinderen die ik eigenlijk al had opgegeven toch op. Dan is het toch ook wel heel dankbaar werk.

In de middagen gebeurde er niet zoveel en vluchtte ik soms naar de theatre (de operatiekamer) om daar nog wat bij te leren. Met de chirurgen kan ik het goed vinden en ik merk nu al dat dat handig is met het oog op doorverwijzingen vanuit Ekwendeni.

	Anneke met een collega in het ziekenhuis in Mzuzu.

Martijn heeft zijn eerste opdracht vandaag afgeleverd: een voorstel voor een strategic planningsproces voor de HIV/AIDS-afdeling van de kerk. Goed om naast al de werkzaamheden in en om het huis ook aan iets inhoudelijks toe te komen (al moest hij het meestal van de avonden hebben).

 

PS: Dit bericht werd geschreven op 12 december 2008, maar terwijl we daarmee bezig waren, viel de internetverbinding uit. Die kwam vandaag, 16 december 2008, pas terug.