Een woedende moeder

Het kon niet wachten. Het was echt spoed. Eén van onze counselors voor het testen van HIV trok me een kamer binnen. Daar trof een ik vader in bed met een huilend kind in zijn armen. En in een hoek van de kamer een huilende, woedende moeder.

De vader had ik twee dagen ervoor opgenomen. Hij was al enige tijd ziek. Na bloedonderzoek bleek dat hij HIV had. Voor hem leek het niet als een verrassing te komen. Hij accepteerde het en leek opgelucht dat hij nu wist wat er aan de hand was. Ik vroeg of hij een vrouw en kinderen was en toen dat het geval bleek, vertelde ik hem dat zij ook getest moesten worden.

Zijn vrouw weigerde om zelf getest te worden. Maar ze accepteerde dat hun twee zoontjes onderzocht zouden worden. En tot haar schrik bleek het jongste zoontje, bijna 2 jaar oud, ook HIV te hebben. Uit woede gooide ze haar zoontje in de armen van zijn vader. “Hier heb je de consequentie van je gedrag”, sprak het uit haar houding. Ze was verdrietig maar ook erg boos. De vader had niet alleen zichzelf, maar ook zijn vrouw en één van hun kinderen ‘laten’ besmetten.

De counselor wist niet wat ze ermee aan moest. Ze probeerde de moeder te sussen. “Ivi vikuchitika”, “zulke dingen gebeuren”, zei ze. Het leek me beter om de moeders boosheid en verdriet te accepteren. Want het is niet normaal dat je man ook een andere vrouw heeft. En als je denkt dat je kind geen toekomst meer heeft dan ben je woedend en intens verdrietig.

Voor mij was het voor het eerst dat ik zag dat deze gevoelens geuit werden. Geregeld ben ik verbaasd als ik zie hoe mensen het nieuws rondom HIV stilzwijgend accepteren. Maar ook al laten ze niets blijken, deze zelfde gevoelens zijn er waarschijnlijk ook. Nu zag ik het en het raakte me.

In dit gezin zullen drie leden met het slikken van HIV-remmers moeten beginnen, voor de rest van hun leven. Steeds meer realiseer ik me dat ze meer nodig hebben dan HIV-remmers. Hier valt nog veel af te praten en misschien te bidden. Te belijden en misschien te vergeven.

Na een tijdje maakte het huilende kind zich los uit de armen van zijn vader en kroop op schoot bij zijn moeder. Hij begon zijn moeder te troosten en ze nam hem liefdevol in haar armen.