Voor het eerst heb ik weer dienst. Voorheen schrok ik op bij elke dieselauto die ik hoorde, omdat dat kon betekenen dat de ambulance me mogelijk kwam ophalen. Nu is dankzij de actie van Oud-Beijerland het ziekenhuis in het bezit van een Toyota Probox, een benzine auto. Het ziekenhuis maakt er zeer dankbaar gebruik van. Zeker in tijden dat de diesel zeer schaars is. Wij hebben zelf ook al ruim een week niet kunnen tanken. Mijn oren moeten in ieder geval nog wennen aan deze nieuwe Probox. We zullen zien of ik er vannacht voor het eerst in wordt opgehaald.
Steeds meer hebben we onze draai gevonden. Ik kan ook weer echt genieten van de combinatie van moeder zijn, arts zijn en ook nog een beetje juf. Dat is toch wel heel uniek, ook al gaat het soms gepaard met enige vermoeidheid. Zeker als ze alle drie ‘s nachts ook nog geregeld beroep op ons doen. Maar die dienst kan ik met Martijn delen.
Afgelopen zaterdag ging ik even met Marije op ziekenbezoek bij onze buren. De broer van de buurvrouw was enige tijd in het ziekenhuis opgenomen geweest maar het leek dat we in het ziekenhuis niet veel meer konden doen dan thuis. Ik kwam niet echt als arts, maar moest natuurlijk toch naar de patiënt kijken, met Marije erbij. “Waarom maak je hem niet beter?”, vroeg ze aan mij. “Dat kan ik niet, dat kan alleen de Here God”, had ik gezegd. We hadden ook gebeden met de familie. De volgende ochtend hoorden we dat de broer was overleden. “Kon de Here God hem dan ook niet beter maken?”, vroeg Marije zich nu af. Hoe leg je dat uit? Het blijft ons toch wel raken hoeveel mensen hier jong overlijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten