Thomas en Marije liggen lekker te slapen. Martijn is anderhalve dag weg om een strategic planning workshop voor een kerk te verzorgen. Even een moment om terug te kijken op de afgelopen week.
We hebben een heerlijk weekend gekampeerd aan het meer als gezin. Gek dat een camping ook luxer kan zijn dan thuis omdat er stromend water was en een heerlijk warme douche. We hebben enorm genoten van lekker met elkaar zwemmen in het bijbehorende zwembad. Thomas overtrof zichzelf door met een zwemband zelf het diepe water in te durven springen.
Op maandag hebben we leuk Thomas verjaardag gevierd. ‘s Morgens heeft hij getrakteerd op school (‘God bless you’, zie de juf, zo lekker vonden ze de chocoladecake). ‘s Middags hadden we een klein feestje voor kinderen van school. Naast het eten van een vliegtuig taart hebben ze zelf taartjes versierd, hebben we zakgelopen (met maiszakken) en een waterrace gehouden. Met name raketschieten was een groot succes. Het was leuk om te merken dat de kinderen na een tijdje loskwamen. Bijzonder om te zien hoe Thomas zich nu mengt met zijn vriendjes. Ze praten nauwelijks, maar lachen wel uitbundig samen. Verschillende keren gingen onze gedachten terug naar vijf jaar geleden toen Thomas in de couveuse aan de beademing lag. Wat een wonder om hem nu zo te zien spelen.
Dinsdag en woensdag heb ik net als maandag halve dagen gewerkt. Om zeven uur zwaaien Martijn en Marije Thomas en mij uit. Al pratend door een opeengepakt woonwijkje lopen we naar Thomas’ school. Het is vaak een verrassing hoe laat de assembly (zingen en marcheren, daarna bijbellezen) begint. Soms zijn we op tijd, soms zijn we net te laat. De middagen slapen Thomas en Marije een uurtje en ik soms ook. Daarna doen we huiswerk en wil Marije ook ‘school’ doen. Zij speelt ‘s morgens lekker om de tuinmannen en mama Ellen heen en weet haarfijn aan Thomas te vertellen wat voor leuke dingen hij thuis heeft gemist. Verder spelen ze nog even lekker samen.
Woensdagavond hebben we bijbelkring bij ons. Martijn leidt het. Er is weer een gemêleerde groep: Malawianen, Schotten, Ieren en wij. ‘Learning to believe’ is het thema. Petrus wordt bestraft als hij het lijden van Jezus wil wegpraten. Een aspect van geloven dat toch cruciaal is.
Op donderdag was er een ouder tien minuten ochtend. De juf was erg tevreden over Thomas. Wel kregen we te horen dat de school eigenlijk al om kwart voor zeven begint….Ze werken echt hard op school. Ik ben verbaasd dat Thomas nu al bijna alle letters van het alfabet kan schrijven en ook door elkaar heen weet te benoemen. Lezen is een volgende stap.
Twee keer ben ik er deze week ‘s nachts uitgeroepen terwijl ik geen dienst had. Mijn echte dienst heb ik nu dan ook maar aan iemand anders gegeven. Ben toch wel moe als ik ‘s nachts eruit moet. Slaap dan vervolgens slecht. Verder voel ik me wel heel goed en ik voel het kindje nu ook bewegen. Zeker Marije is er erg met de komst van het nieuwe kindje bezig en reserveert vaak een plekje voor de baby.
‘s Avonds eten we bij Carol Jack, een nieuwe collega uit Schotland die hier een jaar komt werken. Zij is drie weken geleden gearriveerd en werkt nu in Mzuzu om zich te laten registreren. Ze kan precies hier beginnen als wij weer naar Nederland vertrekken. Zelf hebben we dit niet zo gepland, maar het komt heel mooi uit. Een knipoog van Boven.
Vrijdag was een heftige dag in het ziekenhuis. De man van een van onze medewerkers was al voor de derde keer opgenomen. Wat vage klachten, niet helemaal lekker. Verschillende onderzoeken gedaan die niet veel opleverden. Meerdere keren hem gezien die dag. Gelukkig ging het toch telkens weer. Tussen de middag (net nadat Martijn was vertrokken) werd ik weer geroepen. Snel mama Ellen opgetrommeld die eigenlijk vrij zou zijn en naar het ziekenhuis gegaan. De man was overleden. Ik was toch wel heel geschokt en anderen met mij. Frustrerend om niet goed te weten wat er aan de hand was.
Verder was het een drukke dag waarin verschillende clinical officers er niet waren. Gelukkig werd ik goed geholpen door Nikki en Marlous, twee Nederlandse co-assistenten.
Verder soort intensive care gespeeld voor een kind (vrienden van vrienden) die nierfalen leek te ontwikkelen na een ernstige malaria. Een paar keer extra naar het ziekenhuis geweest. Gelukkig gaat het nu beter. Malaria blijft toch een onvoorspelbare ziekte.
Straks nog even ons gezicht laten zien op een bruiloft, daarna naar een bevriend gezin toe. We zien ernaar uit dat Martijn vanavond ook weer thuiskomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten