“Ik heb zo’n zin om naar school te gaan…”

	Zondagavond: statieportret in schooluniform.
	‘s Morgensvroeg (6.40u) net voor vertrek nog even een foto op de veranda.
	En dan eindelijk op weg.
	Een kwartiertje later zijn we bij ‘Wukani Silverheights’, Thomas’ school.
	Ontvangst in het kantoortje van de ‘headmaster’. Thomas mag speelgoed uitzoeken.
	Iets meer spanning net voor we hem achterlaten.

Vooral de stilte valt op als ik thuis kom. Normaal hoor ik altijd Thomas bezig op de achtergrond. Bezig met motorrijden, eten koken, bomen om zagen, struiken kaal plukken. En natuurlijk de onontkoombare onenigheden met zijn zusje over speelgoed dat hij nu net wilde gaan gebruiken…

Thomas is naar school. Zijn eerste schooldag. Hij heeft er weken naar uitgekeken. Hij wil graag groot zijn en is er trots op dat hij nu eindelijk naar de school mag waar zijn vriendjes Gomezgani, Tahila en Beauty ook naar toe gaan. Hij mag nu nog niet in hun klas – zij zitten één groep hoger – maar “als ik hard leer, dan mag ik ook bij Gomezgani”.

“Ik heb zo’n zin in naar school gaan”. Natuurlijk was hij ook reuzentrots op zijn uniform. Sinterklaas heeft zijn uitrusting dit weekend aangevuld met een paar zwarte schoenen en een drinkbeker. Zondagavond moest alles alvast zorgvuldig in zijn rugtas worden gedaan: twee schriften, een potlood, een pen, een drinkbeker met water en een doosje met wat te eten voor in de pauze. Net als de andere kinderen. De beker moest wel wat leger, want anders werd de tas te zwaar.

“Ik heb zo’n zin in naar school gaan”. We waren er erg blij mee. We hadden er niet op durven hopen drie maanden geleden. Toen was het voortdurend “Ik leer wel thuis lezen”, “Ik hoef niet naar school”. Nu kon hij niet wachten. Toch blijft het spannend voor ons en ik had me niet gerealiseerd  dat ouders bij de eerste schooldag waarschijnlijk net zo zenuwachtig zijn als hun kinderen. Zal het goed gaan? Zal hij het naar zijn zin hebben? Voelt hij zich veilig? Wukani Silverheights is een kleine Engelse school met in de nursery – Thomas’ klas – twee leerkrachten op misschien tien, vijftien kinderen. Maar hij blijft wel het enige blanke kind op de hele school. We hopen en bidden dat hij zich er snel thuis zal voelen.

“Ik heb zo’n zin in naar school gaan”. Een beetje grootspraak natuurlijk ook. Uiteraard waren er tranen bij het vertrek, maar we hebben wel vertrouwen in de headteacher: ze werkt al twaalf jaar op deze school en heeft heel wat kinderen hun eerste schooldag ontvangen. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan vanochtend. Gisteravond vertelde Thomas bij het op bed  leggen dat hij mij morgen bij het naar huis lopen wel zou vertellen wat de juffen hadden gezegd. Daar had hij veel zin in. We zullen het zien.