Stress…

Bijna van de één op andere dag ben ik de enige arts in het ziekenhuis. Eén van de twee Malawiaanse artsen zou tot het eind van april werken en vorige week hoorden we dat de ander, de ziekenhuis directeur, ook diezelfde week weg zou gaan. De eerste heeft zich nog drie keer bedacht, maar uiteindelijk is hij nu toch echt weg. Hij kon bij een groot onderzoeksproject 3x zoveel verdienen…

Een aantal mensen ging ervan uit dat ik nu automatisch de nieuwe ziekenhuisdirecteur zou worden of op zijn minst in het management-team zitting zou nemen. Maar ik kan in 3 dagen natuurlijk niet doen wat normaal drie artsen doen. Bovendien wil ik er ook voor Thomas en Marije kunnen zijn. Kortom, ik heb aangegeven dat ik best een aantal extra taken op me wil nemen die in het verlengde liggen van het medische werk: het maken van het dienstenrooster, het coördineren van het bijscholingsonderwijs en het bestellen van medicijnen. Voor de bredere managementtaken (personeel, financiën en beleid) zal echter iemand gevonden moeten worden.

Gelukkig werd dat geaccepteerd, maar daarmee was die andere persoon nog niet gevonden… En dus blijven nu veel dingen liggen en worden besluiten uitgesteld. Dat geeft me dan alsnog stress. Plus het feit dat ik er niet van hou om in situaties te werken waar dingen niet duidelijk zijn geregeld.

Kortom, meer dan ooit in de afgelopen maanden ben ik als ik thuiskom nog aan het denken over het ziekenhuis.

Gelukkig blijven de vier clinical officers - HBO-artsen – gewoon het merendeel van het medische werk doen. Daar hoef ik me niet veel zorgen om te maken.

Alhoewel… Juist deze afgelopen twee weken waren er op de verlosafdeling een aantal hele moeilijke situaties. Dan word ik er toch als arts bijgeroepen, ook al is het niet mijn eigen afdeling. Als het moeilijk wordt kijkt iedereen toch naar de arts, naar mij, voor een beslissing. Voor mijn gevoel gaat het dan om keuzes tussen leven en dood van moeder en kind. Wanneer beëindig ik de zwangerschap bij een zwangerschapsvergiftiging, terwijl ik weet dat de tweeling nog geen levenskansen heeft? Ga ik een keizersnee doen bij iemand die stervende lijkt om haar kind te redden, terwijl clinical officers en verpleegkundigen letterlijk hun handen er vanaf trekken en weglopen? Op dat moment baden we als klein overgebleven team met z´n drieën om wijsheid. Dat gaf rust. Het kind heeft het overleefd. De moeder leeft ook nog, hoewel haar prognose heel slecht blijft.

Met de kinderen gaat het gelukkig erg goed deze laatste twee weken. Thomas is vaak echt geïntereseerd wat wij doen. Waarom moet je naar het ziekenhuis? Moet je mensen beter maken? Papa, waarom moet je naar LISAP (de HIV/AIDS afdeling)? Wat ga je daar doen? Ik had een keer uitgelegd dat Martijn mensen hielp met dingen die ze moeilijk vonden. Wat snappen de mensen dan niet?

Marije speelt heerlijk, en kijkt zelfverzekerd de wereld in. In eten blijft ze kieskeurig en ze blijft dan ook gewoon klein voor haar leeftijd.