Een normale week en wat bijzondere feiten

Voor ons was de afgelopen week (eindelijk) weer eens een normale week. Geen vakantiedagen, geen zieke kinderen, maar gewoon lekker aan de slag.

We zijn erg blij dat Thomas en Marije het allebei goed doen. Marije is de afgelopen weken door haar ziek-zijn wel afgevallen. Omdat ze heel goed weet wat ze (niet) wil met eten is het een uitdaging om haar toch elke dag goed te laten eten. We hebben haar nu op "likuni phala" gezet: maispap met allerlei gezonde toevoegingen die de (ondervoede) kinderen hier in het ziekenhuis ook krijgen.

	Thomas geniet erg van zijn nieuwe motorfiets. En Marije geniet mee: ze vindt het heerlijk om rondgereden te worden.

Het is goed om te merken dat veel van de dingen waar we tegenop zagen steeds minder spannend worden. Ik vond het bijvoorbeeld bijzonder om te merken dat Anneke deze week een aantal keizersnedes heeft gedaan zonder dat dat het eerste was wat ze meldde toen ze thuiskwam uit het ziekenhuis. Het vertrouwen groeit.

Ondertussen ben ik met verschillende afdelingen in gesprek om hen te helpen met het maken van toekomstplannen en het zoeken van ondersteunende fondsen. Dat maakt mijn werkdagen erg gevarieerd. Onderwerpen waar ik deze week over gesproken heb met verschillende mensen waren: HIV/AIDS, uitgeven van christelijke boeken, zondagschoolwerk, gezondheidszorg, vrouwenverenigingen en gemeenteopbouw. Ik moet nu prioriteiten bepalen en het werk met sommige afdelingen uitstellen naar later dit jaar.

Tijdens de gesprekken met de verschillende onderdelen van de kerk loop ik tegen heel wat opmerkelijke feiten aan. Ik geef er een paar door:

• Geld is natuurlijk nooit de motivatie van mensen om predikant te worden, maar in Malawi zeker niet. Het startsalaris van een predikant is hier rond de 50 euro per maand. Ter vergelijking met andere beroepen: voor een verpleegkundige is dat 125 euro, voor een leraar 75 euro. Als predikanten hoofd van een afdeling worden, blijft hun salaris hetzelfde als toen ze gemeentepredikant waren. In een heel aantal gevallen betekent dat dat hun salaris lager is dan dat van een chauffeur van hun afdeling.
• Iets van heel andere orde, maar redelijk shocking, vond ik, is het volgende. In een rapport over "Jeugd&Sexualiteit" van de HIV/AIDS afdeling kwam naar voren dat meisjes hier in het noorden van Malawi gemiddeld voor het eerst gemeenschap hebben als ze 12 jaar zijn. Gemiddeld dus. Dat betekent dat een grote groep zelfs eerder begint. En dan te bedenken dat kinderen hier tot hun 14e op de basisschool zitten.
• De ziekenhuizen van de kerken in Malawi verzorgen 37% van het aanbod aan gezondheidszorg hier in Malawi. De overheid betaalt het basissalaris van alle werkers in de gezondheidszorg, ook die van deze kerkelijke ziekenhuizen. Omdat de overheid een aantal jaar geleden te maken had met een enorm personeelstekort, betaalt ze echter het personeel in overheidsziekenhuizen meer dan in kerkelijke ziekenhuizen. Resultaat is dat in de christelijke ziekenhuizen geen Malawiaanse artsen te vinden zijn. Met twee Malawiaanse artsen is Ekwendeni een gelukkige, maar zeldzame uitzondering op deze regel...

Tot slot nog wat foto's van de afgelopen dagen.

	Afgelopen zaterdag hadden we bezoek van Mieke van Dijk uit Oud-Beijerland die een half jaar als vrijwilliger bij Matunkha in Rumphi werkt, 3 kwartier bij ons vandaan. Let op de details: op de voorgrond maïs zonder kunstmest, op de achtergrond maïs met kunstmest.
	Door de regen is alles prachtig groen.
	Een huis dat getroffen is door de windhoos van 30 december 2008.
	Ook bij ons huis werden nog wat gevolgen van de december-storm uit de boom gehaald. Zonder hoogwerker en niet helemaal "ARBO-proof".