Ik geniet van mijn werk

Afgelopen woensdagmiddag had ik een interessante bespreking met de centrale afdeling die verantwoordelijk is voor het zondagschoolwerk in de kerk waarvoor ik werk. De kerk heeft zo'n 150 gemeenten die elk zelf weer op meerdere plekken samenkomen. In de meeste van die plekken wordt zondagschool gehouden, meestal voorafgaand aan of tijdens de zondagse dienst. De Sunday School Department is ervoor verantwoordelijk dat die zondagscholen goed draaien.

	In uniform op weg naar mijn werk...

Het probleem waar ze mee worstelen is dat in de meeste gemeenten de zondagschool helemaal niet leeft: het is een ondergeschoven kindje. De meeste kerkenraden vinden het voldoende dat er zoiets als een zondagschool bestaat, maar besteden er weinig aandacht en nog minder middelen aan. Eén van de belangrijke taken van de centrale afdeling is dan ook om te zorgen dat de zondagschool hoger op de agenda van de gemeente komt. Immers: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst.

Maar hoe doe je dat, zorgen dat kerkenraden daar meer aandacht, goede mensen en geld voor vrijmaken? Er zijn nu eenmaal zoveel dingen die de aandacht vragen in een gemeente. En financieel gezien worstelen de gemeenten al hard genoeg om voldoende geld bij elkaar te schrapen om hun bijdrage aan de centrale organisatie van de kerk te voldoen...

"Is het dan niet slimmer om juist de ouders het belang van de zondagschool aan te laten kaarten, van onderaf?" vroeg ik. Maar dat was iets te simpel gedacht. Of anders gezegd: het gebrek aan aandacht voor de geloofsopvoeding van kinderen is niet alleen een probleem op het niveau van kerkenraden, maar ook een probleem in de gezinnen. Een probleem dat nog gecompliceerd wordt door het feit dat de kennis van het christelijk geloof bij de ouders meestal ook niet heel diep gaat (alleen al omdat zij in het verleden ook alleen maar op een niet goed draaiende zondagschool hebben gezeten).

Ik merk dat ik me ontzettend bevoorrecht voel en het ook ontzettend leuk vind dat ik gevraagd word over deze vragen mee te denken. Het zijn vragen die direct het geloofsleven in de gemeenten in de dorpen raken. Ik heb natuurlijk ook geen "oplossingen", maar probeer vooral te helpen om het denkproces te structureren en goede vragen te stellen.

En vóór dit gesprek met de zo'n beetje de jongste en kleinste afdeling van de kerk had ik 's ochtends om tafel gezeten met de directeur van één van de grootste afdeling van de kerk, die voor HIV/AIDS. Dat gesprek ging over mijn projectvoorstel voor het maken van een nieuw langetermijnplan voor die afdeling. Twee heel verschillende afdelingen, maar één kerk. Dat soort dagen geniet ik enorm van mijn werk.

	Marije zondag toen ze nog niet ziek was.

Ondertussen is het hier in huis een beetje een gekke week geweest omdat Marije weer ziek is geworden. Waarschijnlijk een aggressief virus, want ze is er nu al 4 dagen behoorlijk ziek van met hoge koorts. De malariatest was negatief en volgens een expert heeft ze als ze Lariam slikt weinig kans op malaria. Het lastige is om in te schatten wat de goede behandeling is: het Nederlandse medicijn voor virusinfecties is vooral "geduldig wachten" en "symptomen bestrijden (met paracetamol)". In de Malawiaanse context zou ze allang in het ziekenhuis zijn opgenomen en via een infuus een cocktail aan antibiotica en antimalaria-middelen krijgen. Om maar op zeker te spelen. En dat is ook wat we voordurend van alle kanten horen als advies.

We houden het vooralsnog op een mix van beide benaderingen: Marije is gewoon thuis, maar is wel op een malaria- en antibioticakuur. Beide werken niet echt (wat ded virustheorie bevestigt), maar we merken dat we nu langzamerhand wel graag wat verbetering zouden willen zien in haar situatie. We hopen daarop en bidden daarvoor.

En dan hieronder nog weer wat foto's van afgelopen week.

	Afgelopen weekend bezochten we het gedeeltelijk ingestorte huis-in-aanbouw van mama Ellen.
	Bouwen zonder cement (1 zak cement kost een kwart maandsalaris).
	Rondom Ekwendeni zijn veel huizen met pannendaken te vinden omdat er 10 jaar geleden een project heeft gedraaid voor "pro poor, low cost housing".
	Anneke mag een viool lenen. Thomas wilde gelijk ook weer zelf - net als in Nederland - op de viool 'zingen'.
	We mogen tijdelijk de stoere auto van een bevriend Iers echtpaar-op-verlof lenen. Hier gaan 'de mannen' er samen op uit.