Blessings en Grace. Glimlach en tranen.

Die glimlach zal ik nooit vergeten. De moeder van Vitumbiko straalt. Ze is twee maanden met haar babietje bij ons geweest en mag vandaag naar huis. En ze gaat niet zomaar naar huis, maar krijgt een complete afscheidsceremonie, gewoon spontaan, omdat iedereen zo blij is.

Ze kwam van ver weg, maar omdat het overheidsziekenhuis staakte kwam ze bij ons terecht. Ze is lichamelijk en geestelijk beperkt. Haar eigen moeder heeft haar verlaten en haar vader verzorgt haar. Ze is zwanger geraakt en niemand weet van wie. Ze bevalt van een babietje van net 1 kilo groot. Het leven van het kindje hangt weken aan een zijden draadje. Op een gegeven moment woog het niet meer dan 750 gram. De moeder kan het zelf niet goed verzorgen. Dus deed de opa dat. Heel ongewoon, heel bijzonder. Gelukkig helpen schoonmakers, verpleegkundigen en andere medische staf. Als artsen proberen we te doen wat we kunnen met de beperkte middelen: zuurstof, antibiotica, een sonde en warmte. Iedereen is verwonderd en blij dat het babietje het redt. De opa noemt het Vitumbiko. Blessings. Zegen.

Dan komt de dag dat Vitumbiko met zijn moeder en zijn opa naar huis mag. Vanuit Schotland hebben we een soort rolstoel driewielers gekregen. De moeder lijkt ermee overweg te kunnen en we schenken haar een zo’n driewieler zodat ze meer mobiel kan worden. Als ze wordt thuisgebracht zwaaien we hen allemaal uit. Schoonmakers, verpleegkundigen, artsen en de ziekenhuis directie. De opa bedankt ons hartelijk en geeft spontaan een speech. Na alle weerstand en kwaadsprekerij in de afgelopen jaren heeft hij nu liefde en zorg ervaren: “Ik heb hier Gods zorg en liefde gezien.”

	Met zijn allen zwaaien we dankbaar Vitumbiko met zijn moeder en opa (achteraan) uit.

Bijzonder zo’n moment. Met elkaar, als team, kunnen we vieren dat het babietje leeft en de moeder ook weer meer mogelijkheden heeft. Twee kwetsbare mensen. We voelen verbondenheid en dankbaarheid. Een teken van hoop is zo belangrijk als er ook vaak teleurstellingen zijn.

Ook vannacht vergeet ik nooit. Het huilen van de familie snijdt door merg en been. Een moeder, Grace,  bleef maar bloeden na een bevalling. Ze leek een stollingsstoornis te hebben bij een leveraandoening. Het hielp allemaal niet wat we deden en ook het verwijzingsziekenhuis had de juiste middelen niet. We hebben de moeder verloren. Ik voel me verdrietig. Ergens knaagt ook het gevoel of ik iets anders had moeten doen. Lastig dat je als dokter niet iedereen beter kan maken. De verantwoordelijkheid is soms groot. Maar juist als je een jonge moeder van drie kinderen verliest, voel je je machteloosheid extra.

Arts zijn heeft zulke mooie en dankbare momenten. Het is goed die te blijven bedenken als het soms moeilijk is en ik machteloos sta.