 |
Ik ben even een middagje te gast bij een training voor mensen met een ongeneeslijke ziekte. Drie dagen bespreken ze hoe ze daarmee om kunnen gaan, zowel medisch, psychologisch als geestelijk. 27 patiënten en hun verzorgers zijn hiervoor uitgenodigd. Met behulp van een GZB donatie kunnen we deze cursusdagen organiseren.
Ik herken veel gezichten van mensen die ik in het ziekenhuis heb gezien. Bij sommigen moest ik zelf de diagnose stellen. Wat ben ik dan blij dat ik hulp in kan schakelen van onze palliatieve zorg verpleegkundige. Ook al kunnen we de ziekte niet genezen, we kunnen wel zorg, aandacht, geestelijke ondersteuning, praktische hulp en medicijnen zoals morfine bieden.
Ik zie een vrouw bij wie ik de vorige week een echo maakte en haar daarna samen met een verpleegkundige vertelde wat er aan de hand was. Aan het eind van het gesprek hebben we met elkaar gebeden. De vrouw bedankte ons en het leek bijna of ze opgelucht het ziekenhuis verliet. Wat gebeurt er op zo’n moment?
Tijdens de training worden er veel vragen gesteld. Er wordt veel gelachen. Ik ben er verbaasd over. Het lijkt erop of de mensen even vergeten zijn welke zorgen er spelen. Even hebben ze herkenning. Ze genieten van een flesje cola die ze anders nooit krijgen. Momenten om vast te houden, ook voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten