Chaotisch beginnen

	We zitten alweer een dag zonder water. Onaangekondigd uiteraard en ook onuitgelegd. Volgens de geruchten zijn ze bezig om nieuwe leidingen aan oude leidingen te knopen. Er is dus in heel Ekwendeni geen water. Twee weken geleden schijnt dat drie dagen te hebben geduurd. Gelukkig hebben we een regentank die nog aardig vol zat en dus kunnen we met wat improvisatie zelfs nog een was draaien.

Verder loopt alles vandaag wat anders dan gepland, omdat mama Ellen malaria heeft. Ze kwam om 8 uur nog wel hier, maar ik heb haar gelijk naar het ziekenhuis gestuurd om medicijnen te halen. Ik ben niet gaan werken, maar aan de huishoudelijke taken begonnen, terwijl Anneke in het ziekenhuis aan de slag is. Ruth slaapt nu al de hele ochtend. De buurvrouw (Antoinette Jiskoot) heeft net Thomas en Marije opgehaald om even bij haar te kunnen knutselen. Dat geeft mij de gelegenheid om te beginnen aan wat ik eigenlijk wilde gaan doen vandaag.

Zo werkt het vaak: er zijn altijd onverwachte dingen. Zo ben ik gisteravond de hele avond bezig geweest om één mailtje weg te krijgen, omdat onze computer ‘geblacklist’ bleek te zijn bij kpn in Nederland en dat daarom onze mails aan kpnplanet, hetnet, etc.-adressen niet aankomen. Is nog steeds niet opgelost, maar met wat omwegen krijg ik de mails wel weg.

Ondertussen is Anneke thuis uit het ziekenhuis. Gisteren duizelde het haar en vandaag nog steeds: er is zoveel niet in orde. Zo blijken er bijvoorbeeld al twee maanden geen bloedzakken te zijn (essentieel voor bloedtransfusies).

“Wat doe je dan als een patient bloed nodig heeft?”
”Dan zijn we ‘stuck’. Dan verwijzen we door.”
Maar daar is vaak geen tijd voor en dat kan dus levensgevaarlijk zijn.

“Waarom zijn er geen bloedzakken? Niet beschikbaar?”
”Nee”, zegt de één, “is een landelijk probleem.”
“Nee hoor”, zegt de ander, “ik heb gehoord dat die en die leveranciers ze kunnen leveren.”
“Waarom zijn die niet gebeld?”
”Ik had geen ‘units’ (d.w.z. beltegoed).”
”Had het ziekenhuis ook geen units?”
”Nee, en toen ik een keer wel units had, deed de fax het niet voor de prijsopgaaf.”
”Waarom niet?”
”De faxlijn is afgesloten omdat de rekening niet is betaald.”
”Konden ze het niet emailen?”
”Nee, want internet doet het ook niet.”
”In het hele ziekenhuis niet?”
”Nee.”
”Ook niet bij de Primary Health Care (een aparte afdeling waar veel donorgeld naar toegaat)?”
”Nee.”

Mensen kunnen overlijden omdat een apothekersassistent geen beltegoed heeft om leveranciers te bellen. Zo eenvoudig is het soms, een leven redden. En zo moeilijk tegelijk.

Horen dat er vrouwen overlijden om redenen die voor je gevoel te voorkomen waren. Horen dat er kinderen overlijden omdat medicijnen er niet zijn. Dat raakt je. De organisatorische problemen erachter wil je dan liefst zo snel mogelijk oplossen. En tegelijk wil je de ernstig zieke patiënten aandacht geven. En ondertussen moet je (en wil je graag) Ruth voeden. En Thomas en Marije aandacht geven. En Thomas les geven, want dat vindt hij zo leuk. Dan duizelt het in je hoofd.