Het is doodstil in de kerk. Ik hoor alleen het geluid van een haan die kraait. Die trekt zich niets aan van de één minuut stilte.
Om de week hebben we in Ekwendeni een dagopening met alle afdelingen van de kerk: het ziekenhuis, de HIV/AIDS afdeling, de Theologische Hogeschool, het Leken Trainingscentrum, de zondagschool-, evangelisatie, ontwikkelings- en jeugdafdeling. Omdat het AIDS memorial day was, mocht de HIV/AIDS afdeling de opening leiden. Mphatso, de directrice van deze afdeling had enkele verzen uit Lucas 4 als tekstgedeelte gekozen. “…to preach good news to the poor……release the oppressed…”. Een parallel van het tekstgedeelte tijdens onze uitzenddienst. Vervolgens vroeg ze zich af hoe we als kerk aan deze opdracht gehoor geven. En denk dan niet bij de kerk aan de dominee, maar aan jezelf. Ze deelde ook dat ze nog dagelijks de pijn voelde van dat haar zusje veel te jong was overleden aan de gevolgen van AIDS. In de minuut stilte was er voor iedereen genoeg om over na te denken. Iedereen is op zijn minst affected door HIV/AIDS.
Ik besluit om extra aandacht te geven aan een vrouw met HIV en tuberculose, die al enkele weken is opgenomen en nauwelijks opknapt. Ze lijkt haar hoop te hebben verloren, nadat ze een kind aan AIDS verloor. Ik wil dat we als team samen met haar vechten.
De week ervoor zag ik dagelijks een vrouw op de private ward met een ernstige infectie. Zij was de vrouw van een bekend iemand in Ekwendeni, waarvan ook algemeen bekend was – maar het werd wel gefluisterd - dat hij aan AIDS was overleden. Deze vrouw ontkende alles en wilde niet getest worden. Na lange gesprekken met de verpleegkundige heeft ze het toch gedaan en ze bleek positief. Tot mijn verbazing was ze de dag daarna veel opgewekter. Kennelijk had dat zwaard al lang boven haar hoofd gehangen en was het beter te weten dan te vrezen. Nu kon ze direct met HIV-remmers beginnen. Toen ik haar ontsloeg danste ze al zingend door de kamer. De verpleegkundige en ik deden mee. Een mooi moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten