donderdag 12 februari 2009

Zomaar een dag

05:45 De wekker gaat, onze dag begint. Ik haal Marije uit bed om haar te voeden. Bij elke dieselauto die langskwam vannacht vroeg ik me af of het de ambulance is die me op kwam halen. Ik had vannacht namelijk dienst. Ik ben dan second on call en hoef alleen voor de verloskamers en voor andere moeilijke patienten te komen. Het blijft toch nog wel spannend. Maar het was rustig en ik werd niet geroepen. Maar om wakker gehouden te worden had ik vannacht geen nachtdienst nodig. Thomas kon namelijk na 2:30 uur niet meer slapen. Martijn had eerst een tijdje geprobeerd om hem weer in slaap te krijgen, maar uiteindelijk was ik ook zo klaarwakker dat ik met hem een glaasje warme melk ben gaan drinken. Om 3:30 ging hij weer terug en is hij toch weer in slaap gevallen. Ik gelukkig ook.

07:45 Ik ben deze donderdag aan de beurt om onderwijs te geven. Er is een groot gezelschap van verpleegkundigen en clinical officers uit ons ziekenhuis en uit privé-klinieken uit de omgeving. Het onderwerp was head trauma. Net deze nacht was er ook weer iemand met een hoofdwond binnengebracht na een auto ongeluk door te veel alcohol. Je hebt hier minder middelen tot je beschikking dan op de SEH in Zoetermeer, maar toch kun je wel veel doen aan basale zorg. We hebben het nog even geoefend met behulp van een pop. Al met al viel het in goede aarde.

08:45 Voordat ik visite ga lopen op de verloskamers moet ik een echo doen bij een vrouw die ongeveer twee maanden zwanger is en veel pijn in haar buik heeft. Is het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap? Sinds kort heeft het ziekenhuis geen echografist meer en nu ben ik opeens degene die het meest ervaren is in echo's maken. De clinical officer die mij al veel heeft geleerd deze weken, leer ik nu op mijn beurt wat ik weet van echo's maken. Gelukkig blijkt het een gewone zwangerschap te zijn.

10:00 De verpleegkundigen zijn bezig met vergaderingen of met bevallingen en ik loop alleen visite. De vrouw die gisteren ernstige malaria had (voor de kenners: 4+) en daarbij tekenen had van zwangerschapsvergiftiging, is gelukkig weer stabiel. Twee levensgevaarlijke dingen voor zowel moeder als ongeboren kind. Ik probeer het hartje van het baby'tje te horen, maar het lukt me niet. Dan maar een echo. Waar ik bang voor was, wordt bevestigd. Het is helemaal stil in de buik. De moeder ziet denk ik aan mijn gezicht dat het niet goed is. Ik wacht om het haar te vertellen, want een slecht nieuws gesprek in het Tumbuka durf ik niet aan. Wat gaat er in deze moeder om? Ze laat weinig emoties zien.

12:30 Tussen de middag eet ik altijd thuis. Ook Martijn is er omdat hij vandaag twee afspraken in Ekwendeni heeft. Gezellig even met ons vieren. En vanmiddag ben ik vrij. Ik werk nu twee hele en twee halve dagen. Terwijl Thomas en Marije slapen heb ik even tijd voor mezelf.

15:00 Vanmiddag ga ik samen met de buurvrouw namens de kerk op condoleancebezoek bij een andere buurvrouw. De kerk is opgedeeld in afdelingen. Zondagmiddag kom je een uurtje als afdeling bijelkaar. Er wordt afgesproken wie bezoekjes gaan afleggen bij rouwdragenden binnen de afdeling. Als we binnenkomen volgen er eerst een aantal groeten. Daarna vertelt de vrouw over haar overleden grootmoeder. Ze vragen of ik wil bidden. We geven een beetje geld als steunbetuiging. En daarna gaan we weer. Toch wel mooi zo.

  image
  Marije speelt lekker mee met Thomas en Tahila.

15:30 Tahila, het buurmeisje, komt weer langs om te spelen. Zelfs Marije speelt nu lekker mee. Zij is echt weer opgeknapt en we herkennen het ondernemende meisje van twee maanden terug weer. Heerlijk.

18:00 We eten een zelfgemaakte pizza. Thomas en Marije hebben er geen zin in. Lastig als je kinderen zo'n fase hebben, zeker als ze, zoals Marije, eigenlijk flink moeten aankomen. We doen ons best om het gezellig te houden, maar het eindigt een beetje als een huishouden van Jan Steen: Marije kruipt over de grond en Thomas voert haar de cornflakes die hij als toetje eet.

19:00 Ik doe Thomas en Marije in bad en in bed, terwijl Martijn de was binnenhaalt (en binnen weer ophangt want het is nog niet droog in deze vochtige regentijd) en de afwas doet. Nu nog even tijd voor e-mails, wat studeren en een kop koffie.

woensdag 4 februari 2009

Een normale week en wat bijzondere feiten

Voor ons was de afgelopen week (eindelijk) weer eens een normale week. Geen vakantiedagen, geen zieke kinderen, maar gewoon lekker aan de slag.

We zijn erg blij dat Thomas en Marije het allebei goed doen. Marije is de afgelopen weken door haar ziek-zijn wel afgevallen. Omdat ze heel goed weet wat ze (niet) wil met eten is het een uitdaging om haar toch elke dag goed te laten eten. We hebben haar nu op "likuni phala" gezet: maispap met allerlei gezonde toevoegingen die de (ondervoede) kinderen hier in het ziekenhuis ook krijgen.

  IMGP4501-1
  Thomas geniet erg van zijn nieuwe motorfiets. En Marije geniet mee: ze vindt het heerlijk om rondgereden te worden.

Het is goed om te merken dat veel van de dingen waar we tegenop zagen steeds minder spannend worden. Ik vond het bijvoorbeeld bijzonder om te merken dat Anneke deze week een aantal keizersnedes heeft gedaan zonder dat dat het eerste was wat ze meldde toen ze thuiskwam uit het ziekenhuis. Het vertrouwen groeit.

Ondertussen ben ik met verschillende afdelingen in gesprek om hen te helpen met het maken van toekomstplannen en het zoeken van ondersteunende fondsen. Dat maakt mijn werkdagen erg gevarieerd. Onderwerpen waar ik deze week over gesproken heb met verschillende mensen waren: HIV/AIDS, uitgeven van christelijke boeken, zondagschoolwerk, gezondheidszorg, vrouwenverenigingen en gemeenteopbouw. Ik moet nu prioriteiten bepalen en het werk met sommige afdelingen uitstellen naar later dit jaar.

Tijdens de gesprekken met de verschillende onderdelen van de kerk loop ik tegen heel wat opmerkelijke feiten aan. Ik geef er een paar door:

  • Geld is natuurlijk nooit de motivatie van mensen om predikant te worden, maar in Malawi zeker niet. Het startsalaris van een predikant is hier rond de 50 euro per maand. Ter vergelijking met andere beroepen: voor een verpleegkundige is dat 125 euro, voor een leraar 75 euro. Als predikanten hoofd van een afdeling worden, blijft hun salaris hetzelfde als toen ze gemeentepredikant waren. In een heel aantal gevallen betekent dat dat hun salaris lager is dan dat van een chauffeur van hun afdeling.
  • Iets van heel andere orde, maar redelijk shocking, vond ik, is het volgende. In een rapport over "Jeugd&Sexualiteit" van de HIV/AIDS afdeling kwam naar voren dat meisjes hier in het noorden van Malawi gemiddeld voor het eerst gemeenschap hebben als ze 12 jaar zijn. Gemiddeld dus. Dat betekent dat een grote groep zelfs eerder begint. En dan te bedenken dat kinderen hier tot hun 14e op de basisschool zitten.
  • De ziekenhuizen van de kerken in Malawi verzorgen 37% van het aanbod aan gezondheidszorg hier in Malawi. De overheid betaalt het basissalaris van alle werkers in de gezondheidszorg, ook die van deze kerkelijke ziekenhuizen. Omdat de overheid een aantal jaar geleden te maken had met een enorm personeelstekort, betaalt ze echter het personeel in overheidsziekenhuizen meer dan in kerkelijke ziekenhuizen. Resultaat is dat in de christelijke ziekenhuizen geen Malawiaanse artsen te vinden zijn. Met twee Malawiaanse artsen is Ekwendeni een gelukkige, maar zeldzame uitzondering op deze regel...

Tot slot nog wat foto's van de afgelopen dagen.

  image
  Afgelopen zaterdag hadden we bezoek van Mieke van Dijk uit Oud-Beijerland die een half jaar als vrijwilliger bij Matunkha in Rumphi werkt, 3 kwartier bij ons vandaan.
Let op de details: op de voorgrond maïs zonder kunstmest, op de achtergrond maïs met kunstmest.
  image
  Door de regen is alles prachtig groen.
  image
  Een huis dat getroffen is door de windhoos van 30 december 2008.
  image image
  Ook bij ons huis werden nog wat gevolgen van de december-storm uit de boom gehaald. Zonder hoogwerker en niet helemaal "ARBO-proof".